Ten jedyny w stolicy przykład sztuki secesyjnej w architekturze pomnikowej, przedstawia odlaną w brązie pięciometrową postać kompozytora siedzącą pod stylizowaną  wierzbą.  Konkurs dla polskich artystów na projekt monumentu rozpisano w 1908 roku. Spośród 66 prac wybrano projekt rzeźby Wacława Szymanowskiego i opracowanie architektoniczne Franciszka Mączyńskiego. Wynik konkursu był jednak ostro krytykowany przez część prasy, a władze rosyjskie  nie zgodziły się na budowę w tej formie. Otoczenie pomnika ze zmienionym kształtem cokołu i sadzawki na nowo opracował Oskar Sosnowski.  Ostateczną zgodę na wzniesienie pomnika podpisał sam car Mikołaj II. W 1914 roku zawarto umowę na wykonanie monumentu z francuską firmą, ale z powodu wybuchu wojny i bankructwa wykonawcy do realizacji pomnika nie doszło.  Do projektu powrócono dopiero po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Wykonany we Francji odlew przewieziono do Polski. Pomnik odsłonięto w listopadzie 1926 roku. W czasie okupacji w 1940 roku Niemcy wysadzili go, pocięli na części i przetopili. Po wojnie zdecydowano pomnik odtworzyć.  Zrekonstruowany monument odsłonięto ponownie w 1958 roku. Układ trawników i alejek wokół pomnika zaprojektował Longin Majdecki. Założenie ogrodowe z posadzonymi amfiteatralnie drzewami przypomina salę koncertową. W okresie letnim w każdą niedzielę pod pomnikiem odbywają się koncerty muzyki Chopina.

Fotografię wykonał Tadeusz Święchowicz 20.05.2018 r.