Sienieński Zbigniew z Sienna i Rymanowa h. Dębno (zm. po 1567), kasztelan sanocki. Był synem kaszt. małogoskiego Wiktoryna (zob.) i Elżbiety z Dembińskich.
Od ok. r. 1530 był S. dworzaninem królewskim. W r. 1531 uczestniczył w kampanii pokuckiej hetmana kor. Jana Tarnowskiego, służąc z pocztem 20-konnym w chorągwi hetmańskiej, dowodzonej przez Marcina Trzebieńskiego. Brał udział w bitwie pod Gwoźdźcem (19 VIII) i pod Obertynem (22 VIII). Po zwycięstwie został wysłany przez Tarnowskiego z relacją o przebiegu kampanii do króla do Krakowa, dokąd przybył 29 VIII przyprowadziwszy ze sobą jednego ze znaczniejszych jeńców mołdawskich. Na dworze Zygmunta I przebywał do r. 1544. Wg świadectwa Mikołaja Reja odznaczał się ogładą i dowcipem oraz walecznością. Zapewne więc otrzymał staranne wykształcenie (Rej pisze o «włoskim ćwiczeniu»). Znajomość rzemiosła rycerskiego zyskała mu popularność nie tylko na dworze, lecz także wśród szlachty sanockiej. Dn. 7 VIII 1548 dostał od Zygmunta Augusta ekspektatywę na kaszt. sanocką, którą objął przed 31 VIII 1551; w r. 1551 nadał mu król dobra Surowiczny Potok koło Rymanowa «za niezwykłą dzielność wojenną». W r. 1561 wziął S. udział w uroczystym pogrzebie Tarnowskiego w Tarnowie.
S. był dziedzicem miast Rymanowa i Iwonicza i należnych doń wsi w ziemi sanockiej, w r. 1549 wszedł w posiadanie Bychawy z przyległościami w woj. lubelskim. Miał nadto bogate sołectwo w Haczowie, w r. 1553 nabył kamienicę w rynku krośnieńskim od Hieronima Stana, którą w r.n. zamienił z białoskórnikiem i rajcą Wojciechem Rymerem na bardziej okazałą, wartości 4 tys. złp. Kupował w Krośnie wina węgierskie, zamawiał wyroby złotnicze i korzystał z usług tamtejszych blechów. Utrzymywał kontakty handlowe z Bardiowem (gdzie interweniował często w obronie swych poddanych, wywożących za granicę płótna i przędzę), a także z węgierską szlachtą przygraniczną (np. z Emerykiem Drugethem Hommonayem).
Był S. jednym z pierwszym zwolenników reformacji w Sanockiem, przy czym jego odstępstwo od Kościoła katolickiego nie miało – jak się wydaje – religijnego powodu. Zanim bowiem osadził S. w Rymanowie ministra, przez wiele lat gnębił i ograbiał z dziesięcin proboszcza w Głębokiem i altarystę Jana z kościoła parafialnego w Rymanowie. W lipcu 1547 dokonał najazdu na Królik, wieś z dóbr stołowych biskupa przemyskiego, gdzie przywłaszczył sobie siano i zmusił poddanych do wypłacenia sobie należnego biskupowi czynszu. Bp Jan Dziaduski obłożył go za to 19 IX t.r. ekskomuniką, która jednakże nie została ogłoszona publicznie. W r. 1552 sprowadził S. do Rymanowa Tyburcjusza Boryszowskiego, byłego księdza katolickiego, który przystąpił do otwartego propagowania reformacji. Pod naciskiem Dziaduskiego w r. 1553 Boryszowski opuścił Rymanów, ale już w r. 1554 rozpoczął głosić kazania w Rymanowie pochodzący ze Śląska Niemiec Ambroży. I ten został ogłoszony przez biskupa heretykiem i skazany na opuszczenie diecezji 6 III 1555; chyba jednak nie podporządkował się wyrokowi, korzystając z opieki S-ego, ponieważ wiadomo, iż nadal przebywał w Rymanowie minister protestancki.
Zamachu na kościół parafialny w Rymanowie dokonał S. dopiero w r. 1565. Nie ograniczył się przy tym do wyrzucenia księży, zagarnięcia dóbr plebańskich i obrabowania świątyni, lecz – jak zapisano w aktach procesowych – rozdeptał Najśw. Sakrament, a świętymi olejami kazał sobie wysmarować buty. Zaprowadziwszy w kościele nabożeństwa ewangelickie, zmuszał do uczestnictwa w nich swoich poddanych. Pozwany 20 V t.r. przez następcę Dziaduskiego, Walentego Herburta, nie stawił się przed sądem biskupim w Brzozowie i został zaocznie ogłoszony heretykiem i ekskomunikowany. Tym razem wyrok ogłoszono publicznie w Przemyślu, Sanoku i w Krośnie. S. usunął następnie księży z innych kościołów w swoich dobrach, z Klimkówki i Głębokiego. W Iwoniczu zagarnął tylko grunta plebańskie i dziesięciny; od zreformowania kościoła odstąpił za sporą sumę pieniędzy od iwonickich poddanych. Brak jednak informacji o udziale S-ego w życiu kształtującego się w tym czasie w Małopolsce Kościoła kalwińskiego, nie przyłączył się też do ruchu antytrynitarskiego. S. zmarł po r. 1567.
Był S. dwukrotnie żonaty; jego pierwszą żoną była Anna, córka Jana Tęczyńskiego, woj. sandomierskiego, drugą – Anna z Kormanickich. W pierwszym małżeństwie miał synów: Jana, kaszt. halickiego (zob.), Mikołaja i Stanisława, z drugiego pochodziła córka Zofia, żona Andrzeja Piotra Stadnickiego z Dubiecka.
Dworzaczek; Niesiecki; Paprocki; Żychliński, VIII; Urzędnicy, III/1; – Dworzaczek W., Hetman Jan Tarnowski, W. 1985; Rymanów. Dzieje miasta i zdroju, Pod red. F. Kiryka, Rymanów 1985 s. 61–2; Spieralski Z., Kampania obertyńska 1531 roku, W. 1962; Śliwa T., Rozwój protestanckiej reformacji w diecezji przemyskiej w połowie XVI w., Przemyśl 1975–7 s. 19–22 (Odb. z „Kron. Diec. Przemyskiej”); – Hosii epistolae, VI; Matricularum summ., V 66, 77, 335, 499, 7818; Rej M., Zwierzyniec, Kr. 1895; – AP w Przemyślu: Consularia Crosnensia t. 15 s. 250, 402, t. 16 s. 55; Okresní Archiv Bardejov: nr 8628, bez sygn. listy z 8 V 1542, 9 VI 1549, 7 VII 1562, 4 VI 1564.
Feliks Kiryk