Ruszała Władysław w zakonie Łucjan (1908–1945), kapucyn, misjonarz w Estonii. Ur. 13 V w Przedmieściu Czudeckim koło Strzyżowa, był synem Jana i Anny z Ziobrów.
Dzieciństwo R. spędził w rodzinnej wsi. W l. 1916–24 uczył się w miejscowej siedmioklasowej szkole powszechnej. Dalszą naukę kontynuował w Kolegium Serafickim OO. Kapucynów w Rozwadowie nad Sanem, gdzie 24 VI 1926 uzyskał świadectwo ukończenia IV klasy gimnazjum. Dn. 20 VIII 1926 rozpoczął nowicjat w klasztorze OO. Kapucynów w Sędziszowie (w pow. ropczyckim). Tam też złożył 21 VIII 1927 śluby zakonne proste (czasowe). Następnie przeniósł się do klasztoru OO. Kapucynów w Krakowie, gdzie w l. 1927–9 ukończył cztery dalsze klasy gimnazjum ze zredukowanym programem nauczania. W r. 1929 został słuchaczem Studium Filozoficzno-Teologicznego OO. Kapucynów w Krakowie. W trakcie studiów złożył 7 IX 1930 śluby zakonne uroczyste (wieczyste), a 19 VI 1932 otrzymał święcenia kapłańskie. Dn. 15 VII 1933 ukończył studia z dyplomem kaznodziejskim. W jesieni 1934 wyjechał na pracę misyjną do Estonii, gdzie od r. 1931 działała placówka zakonna OO. Kapucynów Prowincji Krakowskiej.
R. pracował początkowo w Tartu i Parnawie w trudnych warunkach ze względu na tarcia zarówno pomiędzy misjonarzami polskimi a niemieckimi, jak i niechętne stanowisko władz estońskich wobec misjonarzy w ogóle. M. in. napotykał na poważne przeszkody przy przedłużaniu prawa pobytu, przezwyciężone dopiero po interwencji poselstwa polskiego i dyplomacji watykańskiej. Kiedy w r. 1935 utworzono w Estonii pięć nowych parafii rzymskokatolickich, R. został proboszczem w Petseri, gdzie spędził resztę życia. Podlegały mu również, jako jedynemu kapłanowi Polakowi w południowej części Estonii, skupiska polonijne w Valga (ok. 60 Polaków) i Tartu (ok. 180 Polaków). Otaczał opieką kilkuset polskich corocznych robotników sezonowych. Obok normalnej pracy duszpasterskiej zajmował się R. budzeniem i podtrzymywaniem ducha narodowego wśród swoich parafian, którzy w większości rekrutowali się z uciekinierów z ZSRR, a Polski w ogóle nie znali. Kolportował polską prasę (głównie „Mały Dziennik”), książki oraz organizował m. in. uroczystości trzeciomajowe, obchody rocznicy odzyskania niepodległości. Swoje doświadczenia i obserwacje publikował w prasie wydawanej przez kapucynów, m. in. w artykułach: Pole pracy („Wzlot Seraficki” 1936 nr 5), W siedzibie Robinsona (tamże 1936 nr 7/8), w liście do redakcji „Pokój i Dobro” wydrukowanym w rubryce pt. „Pamiętajmy o misjach” (tamże 1937 nr 7–8), w artykule pt. Misje polskich kapucynów w Estonii (tamże 1937 nr 9). Pod koniec życia zachorował na cukrzycę, co stało się bezpośrednią przyczyną jego śmierci. Zmarł 30 I 1945 w Tallinie i tam został pochowany na miejscowym cmentarzu Katolickim.
Gadacz J. L., Słownik polskich kapucynów, Wr. 1986 II; – „Analecta ordinis fratrum minorum capuccinorum”, Vol. 63: 1947 s. 45; – Arch. Prow. OO. Kapucynów w Kr.: Zdjęcia R-y (bez sygn.), akta personalne, sygn. A-33, k. 302–320, Misje w Estonii, sygn. A-15, k. 103–117d, Kraus T., Wspomnienia misjonarza w Estonii (rkp.).
Czesław Brzoza