Branicki Władysław, h. Korczak (1848–1914), ziemianin. Urodził się w Białej Cerkwi na Ukrainie z ojca Aleksandra i matki Anny z Holyńskich hr. Branickich. Po śmierci ojca w r. 1877 odziedziczył rodowe dobra na Ukrainie Stawiszcze i dokupione w l. 1845–50 w Galicji zachodniej dobra Sucha–Ślemień. Idąc w ślady dziada swego Władysława z Białej Cerkwi, pioniera uprzemysłowienia Ukrainy, i stryja również Władysława z Białej Cerkwi, ruchliwego działacza w okresie reform włościańskich w dobie przedpowstaniowej, rozwinął w swoich dobrach przemysł cukrowniczy na bardzo wysoką skalę i prowadził wzorowe gospodarstwo ze stacją doświadczalną nasion oraz ze słynną hodowlą koni rasowych. Pomimo wielkopańskiego pochodzenia bardzo dostępny i wrażliwy na niedolę bliźnich, którym starał się dopomagać bez rozgłosu i bez względu na ich pochodzenie. W dobrach na Ukrainie zakładał wzorowe szpitale i bezpłatne ambulatorja oraz ochronki dostępne dla ogółu ludności; w Warszawie zbudował dom z taniemi mieszkaniami dla robotników przy ulicy Rozbrat, a przez zaufaną osobę rozdzielał szczodrą a ukrytą ręką wsparcia i zapomogi dla osób potrzebujących. Pracowników w swoich rozległych dobrach otaczał wprost ojcowską opieką. Szczególniejszą troskliwością darzył niezamożną młodzież polską, uczącą się na wyższych zakładach naukowych w państwie rosyjskiem i zagranicą, przyznając piętnaście do dwudziestu stałych stypendjów dla młodzieży akademickiej. W zakresie nauki położył niepoślednie zasługi, łożąc wysokie sumy na instytucje naukowe, na badanie dziejów ziem wschodnich. Dbały o podniesienie oświaty, popierał bardzo wydatnemi datkami Polską Macierz Szkolną za pośrednictwem mecenasa Osuchowskiego. Jako człowiek niezmiernie skromny i nie szukający rozgłosu, zastrzegał sobie w tej akcji humanitarnej i kulturalnej bezwzględną tajemnicę. Na szczególniejsze podkreślenie zasługuje troskliwa opieka, jaką otoczył założone przez ojca swego Aleksandra zbiory bibljoteczno-muzealne w Suchej, które pomnażał przez większe zakupy, jak zbiór druków, rękopisów i archiwaljów Karola Łaskiego (10.000 rubli), zbiór druków i archiwaljów Mieleszko-Maliszkiewiczów, zbiór druków i archiwaljów Stanisława Giejsztora, nie licząc już pomniejszych nabytków. W r. 1910 na licytacji zbiorów Mniszcha w Paryżu nabył między innemi 9 bardzo cennych obrazów (Bacciarelli, Grassi J., Marteau L., Krafft Peer, Vigée Lebrun), które następnie ofiarował Muzeum Narodowemu w Krakowie. Wielką ofiarność okazał B. na cele Kościoła, nietylko nie żałując wydatków, przypadających mu z tytułu kolatorskiego, ale z własnej woli i własnym kosztem zbudował kościoły w Suchej, Stryszawie, Krzeszowie i Tarnawie w Małopolsce oraz wyjednał pozwolenie na budowę kościoła Św. Mikołaja w Kijowie, a nadto wydatnie przyczynił się do jego budowy.
Ożeniony z Julją z hr. Potockich w r. 1872, miał cztery córki: Marję, małżonkę Zdzisława ks. Lubomirskiego, Annę, małżonkę Juljusza hr. Tarnowskiego, Julję, małżonkę hr. Henryka Potockiego i Różę, małżonkę Benedykta hr. Tyszkiewicza. Umarł w Nizzy 12 IV 1914. Pochowany w podziemiach kościoła przez siebie ufundowanego w Suchej w r. 1922 wraz z małżonką.
Bobrowski T., Pamiętnik, Lwów 1910; Boniecki; »Czas« 1914, nr 129, 138, 187; »Kurjer Warszawski« 1914, nr 103 i 104; Seruga J., Dokumenty pergaminowe w Zbiorach bibljoteczno-muzealnych hr. Tarnowskich w Suchej, Kr. 1936; Pismo Muzeum Narodowego w Krakowie, L. Dz. 26/36 z dn. 18 I 1936 r. z relacją dyrektora Kopery o darowiźnie obrazów; relacje ustne dra Jana Kosseka i Stanisława Podgórskiego w Suchej.
Seruga Józef