Odyniec Wincenty (1865–1952), generał wojsk rosyjskich i WP. Ur. 8 (20 st. st.) III w rodzinie szlacheckiej, w majątku rodzinnym Odyńców Litwinkowie pod Mińskiem, był synem Jana i Dominiki ze Stefanowiczów. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku złożył egzamin zapewniający mu prawa wolontariusza II kategorii i zgłosił się do służby w armii rosyjskiej. Pełnił ją od 7 XI 1883 najpierw w 162 p. piechoty. Z oddziału tego był następnie 7 II 1885 oddelegowany na trzyletni kurs do wileńskiej szkoły wojskowej dla oficerów piechoty. Dn. 6 VIII 1887 złożył egzamin oficerski i 1 XII 1888 uzyskał stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 IX 1887. Po ukończeniu szkoły oficerskiej został przeniesiony do 60 zamojskiego p. piechoty. Awansował kolejno do stopnia porucznika w r. 1892, sztabskapitana w r. 1900 i kapitana w r. 1904. Uczestniczył wraz ze swym pułkiem w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–5) jako dowódca kompanii. Był ranny i 28 X 1905 został ewakuowany do szpitala w Odessie. Prawdopodobnie w l. n. O. ukończył dziesięciomiesięczny kurs w wyższej oficerskiej szkole strzeleckiej w Oranienbaumie i kurs dla oficerów artylerii w Warszawie. Był też autorem kilku fachowych artykułów wojskowych ogłoszonych w czasopismach rosyjskich. Do stopnia podpułkownika awansował w r. 1914 i 1 VIII t.r. zaczął dowodzić batalionem. W pierwszej wojnie światowej brał udział od samego początku; był trzykrotnie lekko ranny. Leczył się w warunkach polowych na froncie i służył nieprzerwanie w 60 p. piechoty do 23 I 1916. W tym dniu awansował do stopnia pułkownika i 25 I t.r. przeniesiony został na stanowisko dowódcy 417 ługańskiego p. piechoty. W dn. 21 VIII 1917 awansował do stopnia generała podporucznika i objął jednocześnie stanowisko dowódcy II brygady w 157 dyw. strzelców. Na stanowisku tym pozostawał do 2 XI 1917, a następnie od 4 XI 1917 do 21 II 1918 znajdował się w dyspozycji dowództwa Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Ze służby w armii rosyjskiej został zwolniony rozkazem dowództwa radzieckiego.
O. przedostał się następnie do Bobrujska i 27 IV 1918 rozpoczął służbę w I Korpusie Polskim jako zwierzchnik 1 dyw. strzelców. Pozyskał zaufanie gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego i dochował mu wierności podczas próby usunięcia go ze stanowiska dowódcy korpusu, podjętej przez grupę oficerów Polskiej Organizacji Wojskowej. Zdemobilizowany z korpusu 27 VI 1918, został ewakuowany do kraju. W dn. 7 XII 1918 zgłosił się do służby w WP i został przydzielony najpierw do III Departamentu Min. Spraw Wojskowych (MSW), a następnie do formującej się Dywizji Litewsko-Białoruskiej jako pomocnik jej dowódcy gen. Wacława Iwaszkiewicza. Po objęciu stanowiska dowódcy dywizji przez gen. Stanisława Szeptyckiego stosunki O-a z nowym zwierzchnikiem ułożyły się źle i 5 IV 1919 O. przeniesiony został na stanowisko dowódcy Okręgu Etapowego w Białymstoku, a potem w Wołkowysku. Zabiegał wówczas daremnie o powrót do wojsk liniowych. Wiosną 1919 Dowbór-Muśnicki jako dowódca Wojsk Wielkopolskich zaproponował mu przejście pod swoje rozkazy i 5 VI 1919 O. objął stanowisko dowódcy 3 Dyw. Strzelców Wielkopolskich, a jednocześnie zaczął dowodzić siłami południowego odcinka frontu Wojsk Wielkopolskich. Dn. 1 II 1920 wraz z dowodzoną przez siebie dywizją przeniesiony został na obszar operacyjny wojsk Frontu Litewsko-Białoruskiego, dowodzonego przez gen. Szeptyckiego. Dywizja O-a, przemianowana na 17 dyw. piechoty, została rozlokowana w rejonie Lidy i od 25 II 1920 znalazła się w składzie odwodów naczelnego wodza.
Dn. 14 V 1920 armie polskie, działające na obszarach litewskich i białoruskich od końca marca t. r. jako samodzielne związki operacyjne, znalazły się w ogniu ofensywnych działań wojsk radzieckich i 17 dyw. piechoty O-a została skierowana na pomoc 1 armii gen. Stefana Majewskiego. Dywizja była przerzucana transportem kolejowym, ale na wyznaczonych pozycjach znalazła się z dwudniowym opóźnieniem. Po przejęciu dowództwa 17 V 1920 nad 1 armią przez gen. Szeptyckiego O. został oskarżony o nieudolność, odwołany ze stanowiska i odesłany do dyspozycji V Oddziału Naczelnego Dowództwa WP. Dn. 6 VI 1920 jego sprawę przejęło MSWojsk., zaś sam O. znalazł się w dyspozycji Centralnej Stacji Zbornej Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, przeznaczonej dla oficerów odwołanych ze stanowisk, i został wysłany na urlop. Ostatecznie sprawa oparła się o Najwyższą Komisję Opiniującą, która 7 XII 1920 wydała orzeczenie stwierdzające, że przeciw generałowi oskarżonemu o nieudolność nie można wszczynać dochodzeń sądowych. Mimo korzystnego dla niego orzeczenia O. nie otrzymał już poważniejszego stanowiska. W r. 1921 przejściowo pełnił tylko obowiązki przewodniczącego Komisji Rehabilitacyjnej dla Oficerów Sztabowych. Dn. 31 VII 1921 został skierowany do dyspozycii VII Departamentu MSWojsk. Z dn. 1 XI 1921 przeszedł w stan spoczynku. Zamieszkał wówczas w Milanówku pod Warszawą. W r. 1923 został zweryfikowany przez specjalną komisję do stopnia generała dywizji ze starszeństwem od 1 VI 1919. Zmarł 16 II 1952, pochowany został na cmentarzu w Milanówku. Był odznaczony wieloma wysokimi odznaczeniami rosyjskimi, a także nagrodzony złotą szablą. W Polsce niepodległej otrzymał m. in. Krzyż Virtuti Militari.
W małżeństwie z Wandą Witkowską (1883–1952) O. miał czworo dzieci.
Enc. Wojsk.; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976, toż, Uzupełnienie, Londyn 1977 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, (fot. zbiorowa); Grot L., Pawłowski I., Pirko M., Wielkopolska w walce o niepodległość 1918–1919, W. 1968; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dowbór-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; – CAW: Teczka akt osobowych gen. Odyńca O-3460.
Mieczysław Wrzosek