Majewski (Maieschi, Maievius) Sebastian (w. XVII), malarz. Ur. w okresie między r. 1585 a 1590 w Wyszogrodzie, był synem Łukasza i Katarzyny, mieszczan. Terminował w warsztacie lubelskiego malarza Stanisława Szczerbica, który wyzwolił go w r. 1605 na towarzysza w cechu krakowskim. Udał się następnie w wędrówkę, która go zaprowadziła do Włoch. Osiadł w Abruzji; w Teramo uzyskał prawa miejskie, tam też założył rodzinę. Był najwybitniejszym malarzem tej prowincji, zasypywanym zamówieniami na obrazy ołtarzowe i malowidła ścienne w kościołach i klasztorach abruzkich. Zawsze podkreślał swą polskość, podpisując się «Polonus». Z r. 1622 pochodzi cykl malowideł ściennych z życia Matki Boskiej w krużgankach klasztoru przy kościele S. Maria delle Grazie w Ortona a Mare. W r. 1623 namalował 6 obrazów w ołtarzu św. Berarda w tzw. nowej zakrystii katedry w Teramo (Msza pontyfikalna Ś. Berarda, 4 sceny cudów świętego, Św. Rodzina ze świętymi Franciszkiem i Leonardem oraz portretami dwu fundatorów; w kancelarii katedry warsztatowe powtórzenie popiersia św. Berarda). Dla kościoła św. Dominika w Teramo miał M. wykonać malowidła ołtarzowe (nieodszukane), zachował się jedynie w tym kościele fragment fresku Biczowanie Chrystusa. W r. 1637 powstał cykl «lunet» w krużgankach wirydarza klasztoru Franciszkanów Konwentualnych w Campli ze scenami z życia św. Franciszka z Asyżu. W r. 1660 powstał wykonany przez M-ego (przy współpracy jego warsztatu), cykl 27 dużych malowideł ściennych w byłym klasztorze Franciszkanów Obserwantów w S. Maria di Propezzano koło Notaresco. Artyście przypisano ponadto kilka innych malowideł w kościołach abruzkich, z których freski w dawnym klasztorze Franciszkanów Obserwantów w Chieti mają być przez M-ego podpisane. Potomkowie artysty występują w miejskich i kościelnych dokumentach z Teramo i S. Vittoria nella Marca Fermana do końca XVIII w.
M. w pełni ukształtował się w malarskim środowisku Krakowa. Ołtarz św. Berarda ściśle stosuje się do polskich zwyczajów: ma taką samą jak w dziele Szczerbica (Końskowola, kościół Św. Anny) tradycyjną, tryptykową strukturę ołtarza, stosuje rygorystyczną symetrię kompozycji i układu barwnego. W scenie historycznej (Msza pontyfikalna) zasadą jest typowa dla malarstwa polskiego aktualizacja wszystkich realiów i postaci, sam św. Berard wzorowany jest na polskich świętych biskupach Stanisławie i Wojciechu. W modelunku i kolorycie odczuwa się wpływy neapolitańskich caravaggionistów. Z czasem M. całkowicie porzucił polskie wzory, zitalianizował się, ale i przyjął eklektyczną metodę wykorzystywania obcej grafiki, z której czerpał gotowe motywy i wątki kompozycyjne.
Autoportret (?) wśród asysty niszy pontyfikalnej na obrazie w Teramo; – Bindi V., Artisti abruzzesi, pittori, scultori, architetti, Napoli 1883 s. 167; – Gąsiorowski W., Cechy krakowskie, Kr. 1860 s. 60; Palma N., Storia ecclesiastica e civile della regione più settentrionale del regno di Napoli, Teramo 1835–6 V 21, (Wyd. 2., 1893 V 31); Pietrangelo A. di, Monografia di Civitella del Tronto, Bassano 1888 s. 48; Rozzi N., Breve monografia di Campli, Teramo 1909 s. 127–8; Ryszkiewicz A., S. M., malarz polski we Włoszech w XVII w., „Roczn. Hist. Sztuki” T. 9: 1973 (bibliogr.; streszczenie: „Biul. Hist. Sztuki” 1970 nr 3/4 s. 395–7); Savini D. M., L’abbazia di Prepezzano, w: Rotary Club di Teramo. Decennale 1957–1967, Teramo 1967 s. 29–30; Savini F., Il duomo di Teramo, Roma 1900 s. 32, 50, 132; tenże, Il restauro del San Domenico di Teramo, Teramo 1931 s. 43–4; Verlengia F., Pitture di Sebastiano M. nel chiostro di S. Maria della Grazie in Ortona a Mare, ,,Il Corriere Frentano” 1926 nr 1 s. 1–2.
Andrzej Ryszkiewicz