Suliński Romuald (1908–1946), podpułkownik Wojska Polskiego, pilot.
Ur. 13 XII w Budach Grabskich (pow. skierniewicki), był synem Romualda i Stanisławy z Kisielińskich.
Początkowe nauki pobierał S. w domu rodzinnym, a od r. 1920 uczył się w Gimnazjum Humanistycznym im. B. Prusa w Skierniewicach, gdzie w maju 1929 uzyskał świadectwo dojrzałości. W sierpniu t.r. wstąpił do WP; 29 VI 1930 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim. Potem w stopniu plutonowego odbył praktykę dowódczą w 18. pp w Skierniewicach. We wrześniu t.r. w stopniu sierżanta podchorążego przeniesiony został do rezerwy. Dn. 2 X 1931 wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie; ukończył ją 10 VIII 1933 (7. promocja), otrzymując stopień podporucznika-obserwatora. Dn. 11 VIII t.r. został obserwatorem w 56. eskadrze towarzyszącej (obserwacyjnej) 5. p. lotniczego w Lidzie. Uczestniczył kolejno w kursie szybowcowym w Wojskowym Ośrodku Szybowcowym w Ustianowej (11 IX – 10 X 1933), kursie pilotażu podstawowego w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie (4 V – 15 IX 1934) oraz wyższym kursie pilotażu przy Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu (16 IV – 28 VI 1935). Dn. 29 VI 1935 wrócił już jako pilot do 5. p. lotniczego i otrzymał przydział do 53. eskadry obserwacyjnej. Przeniesiony 2 XII t.r. do 4. p. lotniczego w Toruniu, wszedł tam w skład 143., a pózniej 141. eskadry myśliwskiej; od 16 X 1936 służył w 42. eskadrze liniowej (wywiadowczej). W związku z wymianą samolotów «Potez» na samoloty PZL-23 «Karaś» był odpowiedzialny za przeszkolenie personelu latającego. W dn. 24–25 VIII 1939 został wraz z 42. eskadrą (przemianowaną na 42. Eskadrę Rozpoznawczą) przydzielony do lotnictwa Armii «Pomorze».
W pierwszych dniach kampanii wrześniowej 1939 r. wykonał S. trzy loty bojowe, z czego dwa na rozpoznanie. Podczas trzeciego lotu (4 IX t.r.), bombardował niemieckie wojska pancerne w rejonie Nowego Dworu Gdańskiego. Wraz z eskadrą przez Brześć nad Bugiem, Kowel, Dubno, Wiśniowiec, Buczacz i Tarnopol przybył 17 IX do Kołomyi, gdzie nastąpił podział jednostki na personel latający i techniczny. Gdy dowódca eskadry kpt. obserwator Wacław Walter oraz oficer taktyczny kpt. obserwator Wiktor Szumbar przekroczyli granicę polsko-rumuńską, S., jako najstarszy stopniem objął dowództwo i w nocy z 17 na 18 IX przeszedł do Rumunii z pozostałym personelem. Potem trasą przez Morze Czarne i Morze Śródziemne przybył pod koniec października do Marsylii. Po upadku Francji w r. 1940 ewakuowano go jednym z pierwszych transportów personelu latającego do Wielkiej Brytanii. Przeszkolony na Stacji Lotniczej w Redhill, otrzymał w czerwcu 1940 przydział do formowanego w Bramcote 300. Dywizjonu Bombowego im. Ziemi Mazowieckiej (oficjalnie utworzony 1 VII t.r., przeniesiony 23 VIII do Swinderby pod Lincoln), który po osiągnięciu 12 IX gotowości operacyjnej był pierwszą polską jednostką bojową biorącą udział w działaniach u boku sił brytyjskich; S. objął w niej dowództwo Eskadry B. Jako pilot uczestniczył w nalotach m.in. na port w Boulogne (z 14 na 15 IX) oraz na zbiornik ropy w Antwerpii (22 XII). W nocy z 2 na 3 III 1941 wziął udział w nalocie na silnie broniony Brest, wykazując odwagę i wielkie umiejętności (po awarii dźwigni przepustnicy tuż po starcie wykonywał cały lot na pełnym gazie, a lądował na jednym silniku). Dn. 27 I 1942 w stopniu majora objął dowództwo 300. Dywizjonu Bombowego, ale już w lipcu t.r. został przeniesiony do 138. Dywizjonu Zadań Specjalnych Royal Air Forces, w którym służył do października 1943.
W listopadzie 1943 został S. przeniesiony do Sztabu Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego, gdzie pełnił funkcję doradcy ds. lotnictwa bombowego. Po zakończeniu działań wojennych awansowany do stopnia podpułkownika, ponownie objął (17 IX 1945) obowiązki dowódcy 300. Dywizjonu Bombowego, stacjonującego wówczas w Faldingworth. Dywizjon pod jego dowództwem prowadził różne operacje lotnicze, m.in. zrzuty żywności dla ludności holenderskiej i repatriację byłych jeńców wojennych. Dn. 4 II 1946 jako dowódca załogi odbywał S. lot treningowy na samolocie «Lancaster PA 269 BH-U»; nad miejscowością Wingston Magna samolot wpadł w chmury burzowe i prawdopodobnie wskutek uderzenia pioruna uległ katastrofie, w której cała załoga zginęła. S. został pochowany na cmentarzu wojennym w Newark (grób 329F). Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Pilota oraz brytyjskimi: Distinguished Service Order i Distinguished Flying Cross.
S. był żonaty z Haliną z Zawadzkich. Brak informacji o potomstwie.
Cumft O., Kujawa H. K., Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939–1945, W. 1989 s. 495; Kawalerowie Virtuti Militari, s. 512; Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946, Londyn 1952 s. 326; Zieliński J., Krzystek T., Dowódcy dywizjonów Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, P. 2002 s. 210 (fot.); – Biuletyn Stowarzyszenia Lotników Polskich (wydanie okolicznościowe), 100 lat lotnictwa światowego, 85 lat lotnictwa polskiego (1918–2003), W. 2003 s. 25; Cynk J. B., Polskie Siły Powietrzne w wojnie 1939–1943, Gd. 2001 I; tenże, Polskie Siły Powietrzne w wojnie 1943–1945, Gd. 2002 II; Kalinowski F., Lotnictwo polskie w Wielkiej Brytanii 1940–1945, Paryż 1969; Karpiński S., Na skrzydłach huraganu, Londyn 1976 I–II (inna wersja śmierci S-ego); Król W., Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii, W. 1976; tenże, Zarys działań polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii 1940–1945, W. 1990 s. 161; Morgała A., Polskie samoloty wojskowe 1939–1945, W. 1977 s. 311; Pawlak J., Absolwenci szkoły Orląt 1925–1939, W. 2002 (fot.); tenże, Pamięci Lotników Polskich 1918–1945, W. 1998 s. 203; tenże, Polskie eskadry w latach 1918–1939, W. 1989 s. 317 (fot.); tenże, Polskie eskadry w wojnie obronnej wrzesień 1939, W. 1991 s. 315, 317 (fot.); Przedpełski A., Lotnictwo Wojska Polskiego 1918–1996, W. 1997 s. 182; Przemyski A. P., Z pomocą żołnierzom podziemia, W. 1991 s. 23 (fot.), s. 210; Sławiński K., Lotnictwo Armii „Pomorze”, Pruszków 1992 s. 27, 56; Szołdrska H., Lotnictwo podziemia, czyli dzieje Wydziału Lotniczego KG AK, W. 1986 s. 155, 162 (błędne imię Roman); – Damsz J., Lwowskie Puchacze, wspomnienia lotnika, Kr. 1990; – CAW: Akta personalne S-ego, sygn. 15727, 19297 (dwie fot. oraz m.in. świadectwo ur., nr 89, Rep. nr 353 z 15 IV 1931, świadectwo dojrzałości), sygn. KZ 23–1140 (akta odznaczeniowe); – IPiM Sikorskiego: sygn. LOT.A.II.42/2 (wniosek o odznaczenie Krzyżem Virtuti Militari), sygn. LOT.A.II.32/1 (spraw. z przebiegu działań 42. eskadry 4 p. lotn. w czasie wojny polsko-niemieckiej od 1 do 18 IX 1939, sporządzone przez S-ego), sygn. LOT.A.IV/41 d, LOT.A.V.97/62/1 (akta personalne w zesz. ewidencyjnych).
Zygmunt Kozak