Górecki Roman (1889–1946), generał brygady, szef korpusu kontrolerów wojskowych, prezes Banku Gospodarstwa Krajowego, minister przemysłu i handlu. Ur. 27 VIII w Starej Soli, pow. Stary Sambor w woj. lwowskim. Ukończył gimnazjum w Tarnowie, Wydział Prawa i Administracji we Lwowie, ze stopniem dra praw, w r. 1914. Jako akademik uczestniczył najpierw w organizacji Kuźnica i Zarzewie, a od r. 1909 w Polskich Drużynach Strzeleckich we Lwowie i Szczawnicy, gdzie utworzył kilka kompanii strzeleckich. W l. 1914–6 odbył kampanię wojenną w II Brygadzie (Karpackiej) Legionów Polskich, w służbie administracyjnej i intendenckiej. Po przeszkoleniu w służbie intendenckiej w Magdeburgu i Wiedniu awansował na kapitana Pol. Korpusu Posiłkowego (po rozwiązaniu Legionów Pol.) i został szefem intendentury tego Korpusu. G. był głównym inicjatorem – po pokoju brzeskim – planu przedarcia się Pol. Korpusu Posiłkowego przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą (Besarabia) w lutym 1918 r. Uwięziony w Huszt (Węgry) odpowiadał jako jeden z głównych oskarżonych przed sądem wojennym w Marmarosz-Sziget. Wraz z innymi oskarżonymi został zwolniony na skutek abolicji procesu. Wspomnienia z tego okresu ogłosił po latach, pt. Z moich wspomnień (Wspomnienia legionowe) (1924) i W obliczu śmierci (W. 1933).

Od początku służby wojskowej interesowały G-ego teoretyczne zasady funkcjonowania administracyjnego aparatu wojskowego oraz jego kontroli finansowej. Z tego wczesnego okresu pochodzą dwie publikacje: Zasady gospodarki pieniężnej i Zasady administracji wojennej (Piotrków 1915 i 1916). Po wstąpieniu do wojska polskiego w r. 1918 został przydzielony do prac nad organizacją administracji wojskowej i w celu zapoznania się z kontrolą wojskową we Francji został wysłany w r. 1919 do Paryża. Następnie powierzono mu organizowanie korpusu kontrolerów wojskowych i mianowano jego szefem (1 VII 1923 r.) w stopniu generała bryg. W r. 1926 po zamachu majowym został zastępcą szefa administracji wojskowej i zastępcą I wiceministra w Min. Spraw Wojskowych. Na stanowisku tym pozostawał do r. 1927.

Jako mąż zaufania Piłsudskiego, mianowany został w r. 1927 prezesem założonego jeszcze w r. 1925 przez W. Grabskiego Banku Gospodarstwa Krajowego (B. G. K.). G. nie był bankowcem ani teoretykiem w dziedzinie gospodarczej, więc starał się tylko realizować praktycznie wskazane mu przez rząd zadania. W r. 1930 dał wyraz swym poglądom w publikacji ogłoszonej wespół z J. Noulens i P. E. Flandin, pt. La collaboration industriele franco-polonaise.

Z tytułu prezesury B. G. K., a jednocześnie z ramienia sanacji, był prezesem rad nadzorczych przedsiębiorstw wielkokapitalistycznych wchodzących w zakres działania koncernu B. G. K. – Tow. Starachowickich Zakładów Przemysłowych, Tow. Eksploatacji Soli Potasowych w Kałuszu i Stebniku oraz w British and Polish Trade Bank w Gdańsku.

Po okresie depresji gospodarczej (1930–4) został G. 13 X 1935 r. powołany na ministra przemysłu i handlu w gabinecie Zyndrama Kościałkowskiego; większej roli nie odegrał. Po upadku gabinetu Kościalkowskiego wrócił 15 V 1936 r. do B. G. K. na poprzednie stanowisko, na którym pozostawał do września 1939 r. Po wybuchu wojny znalazł się na emigracji, najpierw w Paryżu, potem w Londynie (od 1940 r.) i Glasgow, gdzie wykładał dla studentów polskich naukę bankowości.

Poza działalnością zawodową w wojsku, potem w Banku brał G. żywy udział w pracy związków byłych wojskowych i ich działalności samopomocowej i kulturalnej w Polsce i na terenie międzynarodowym. W Polsce był od r. 1928 prezesem, pozostającej pod wpływem sanacji, Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny. Na terenie międzynarodowym był wiceprezesem Fidacu (Fédération Interalliée des Anciens Combattants) na Polskę od 1931 r. oraz prezesem tej organizacji, wybranym przez Kongres w r. 1932 (w Portugalii, Kongres XIII) i w 1937 r. (Kongres XVIII).

G. otrzymał odznaczenia: Virtuti Militari kl. 5, Odrodzenia Polski kl. 4 i 3, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi oraz francuski Legii Honorowej kl. 5 i 3 i szereg innych zagranicznych.

Ogłosił drukiem – poza już wymienionymi – Rola B. G. K. w życiu gospodarczym Polski współczesnej (W. 1928), L’activité de la Banque de l’Économie Nationale considérée dans ses rapports avec la situation économique de la Pologne en 1927. Exposé… dans la conférence de presse 23 II 1928 (1928, też w j. niem.), Le développement économique de la Pologne et les relations économiques polono-suisses. Discours prononcé le 29 XI 1930 à Berne (Varsovie 1930), Le développement économique de la Pologne et les rélations entre les Pays-Bas et la Pologne. Conférence faite à Amsterdam, 27 II 1931 (W. 1931), Le développement économique de la Pologne et les relations Belgo-Polonaises. Conférence faite à Bruxelles le 3 II 1931 (W. 1931), La Pologne nouvelle (W. 1931, toż w j. niem. drugie wyd. w j. niem. 1935), Le développement économique de la Pologne (W. 1935, toż w j. ang. 1935 i jap.). Na marginesie współpracy z związkami wojskowymi wydał wzmiankowane wspomnienia W obliczu śmierci (W. 1933) oraz ich tłumaczenie na j. franc. i ang. En face de la mort. Quelques souvenirs sur les événements de 1918 (W. 1933). Na emigracji ogłosił Z moich wspomnień o Józefie Piłsudskim (Londyn 1942). G. zmarł 9 VIII 1946 r. w szpitalu w Iscoyd Park Hospital, w Whitchurch (Shropshire, Salop). Pochowany w Whitchurch.

Zabielska J., Bibliography of Works in polish, London 1957; Enc. XX w.; Enc. Wojsk., III 33–41; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Generał Rozwadowski, Kr. 1929 s. 41, 177, 215; Głąbinski S., Wspomnienie polityczne, Pelplin 1939 s. 324–8; Lorentowicz J., La Pologne en France, Paryż 1941 III; Wspomnienia legionowe, Pod red. J. Jędrzejewicza, Cz. I, W.1924; – „Monitor Polski” X 1935; – Ankieta rodzinna; – Informacje inż. E. Kwiatkowskiego; Materiał dostarczony przez Józefa Kożuchowskiego.

Red.