Brandowski Roch Alfred (1835–1888), profesor uniwersytetu, filolog, urodził się 11 IX w Wilkowyi pod Jarocinem jako syn Jana, sekretarza sądu pokoju, i Augusty z Welców. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Jarocinie, poczem przygotował go do gimnazjum Stanisław Mierzejewski. Dalsze nauki pobierał w gimnazjum katolickiem we Wrocławiu 1848–1854, studja filologiczne odbywał 1854–1858 (7 półroczy) we Wrocławiu pod Jakóbem Bernaysem, a zwłaszcza Fryderykiem Haasem i Augustem Rossbachem, oraz 1859/60 w Berlinie pod Augustem Boeckhem i Maurycym Hauptem. Rozprawa jego wszakże doktorska: De Stanislai Oxii Orichovii annalibus Polonicis, Berlin 1860, wyszła z seminarjum Leopolda Rankego. W r. 1860 także zdał egzamin nauczycielski i odbył rok próbny w Berlinie. Przedtem już w r. 1858/9 guwernerował u Seweryna Skórzewskiego w Gołańczu. Jako nauczyciel gimnazjalny zajęty był w Wałczu (1860–1861), w szkole realnej w Poznaniu 1861–1865. Mianowany 15 IX 1864 profesorem zwyczajnym filologji klasycznej z jęz. wykł. polskim w Uniw. Jag., objął obowiązki od letniego półrocza 1865 i wykładał ten przedmiot początkowo sam przez półtrzecia roku, potem mając za kolegów: Jana Wróbla do r. 1870, Maksymiljana Iskrzyckiego od 1870 i Kazimierza Morawskiego od 1880. Zdrowie jego od r. 1877 pogarszało się stopniowo tak dalece, iż 31 III 1887 przeszedł w stan spoczynku. Umarł w Krakowie 4 VII 1888. Był członkiem nadzwyczajnym Akad. Um. w Krakowie, zwyczajnym Tow. Archeologicznego we Lwowie i Tow. Przyjaciół Nauk w Poznaniu.
Jako profesor szedł śladami mistrzów swoich uniwersyteckich, zwłaszcza zaś Boeckha i Haasego, w działalności pisarskiej rzadko miał samodzielne zamierzenia, najczęściej snuł uzupełnienia i poprawki na tle cudzych prac. Parę z swych prac wydał pod nazwiskiem żony H. Brandowskiej. Dotyczą one niekiedy filologji klasycznej, częściej humanistyki i literatury polskiej, czasem są utworami okolicznościowemu Z nich i rozmiarami i wkładem pracy wyróżniają się: Założenie Uniwersytetu Krakowskiego w r. 1364 (Kr. 1874) i O pomysłach lechickich p. Augusta Bielowskiego wobec filologji klasycznej (Kr. 1868). Nieprzyjemności na terenie uniwersytetu przysporzył mu list do redakcji »Przeglądu etnograficzno-hist. i literackiego« (1875, nr 3), w którym lekceważąco potraktował W. Zakrzewskiego. Z uczniów jego uniwersyteckich wymienić wypada przedewszystkiem Bronisława Kruczkiewicza i Jana Hanusza oraz Franciszka Haburę, Józefa Winkowskiego, Leona Kulczyńskiego, Stanisława Bednarskiego, Aleksandra Pechnika, Romana Zawilińskiego; mniej już wpłynął na Adama Miodońskiego, Józefa Kallenbacha, Marcina Sasa, Jana Bryla i Michała Boguckiego.
Kronika Uniw. Jag. od r. 1864 do 1867, Kr. 1887, 40, 98–9, z której pochodzą nekrologi w »Czasie« 1888, nr 154, w »Gazecie Lwowskiej«, nr 156, w »B. Warsz.« 1888, III 320; oparty na aktach Archiwum U. J. artykuł Ogrodzińskiego, Wielkopolanie na katedrze filologji klas. w Krakowie w XIX w. Munera philologica L. Ćwikliński, P. 1936. 437–444.
Wincenty Ogrodziński