Sołomerecka (Sołomierecka, Sołomirecka) z Hosckich (Hojskich) Regina (zm. 1645), kasztelanowa smoleńska. Była córką kasztelana kijowskiego Gabriela Hosckiego (zob.) i Katarzyny z Jełowickich, siostrą Romana (zob.).
Po bezpotomnej śmierci brata przejęła całość dóbr po ojcu. Wniosła je swemu mężowi, kniaziowi Mikołajowi Lwu Sołomereckiemu (zob.). Wychowana w wyznaniu ariańskim przeszła (prawdopodobnie pod wpływem męża) na prawosławie. Stała się gorliwą protektorką Cerkwi prawosławnej, zlikwidowała zbór ariański w Hoszczy. W styczniu 1639 ufundowała w tym mieście męski monaster prawosławny przy cerkwi Michajłowskiej oraz szkołę. Na ich utrzymanie przeznaczyła dobra Kurozwany. W październiku t.r. wspólnie z synem Janem Władysławem powiększyła fundusz cerkwi Uspienskiej w Wysocku, zapisując na ten cel sioło Wieżycę. W przywileju, który wówczas wystawiła, zaznaczyła, że cerkiew ta ma znajdować się pod dozorem bractwa pińskiego, do którego sama należała, a księża z Wysocka mają dochować wierności patriarsze konstantynopolskiemu. W r. 1644 zapisała tej samej cerkwi sianożęci (prawo koszenia łąk). W sierpniu 1642, wobec śmierci syna, uczyniła zapis dóbr Hoszcza (z wyjątkiem ufundowanego przez siebie monasteru), sioła Terentiów oraz części puszczy sienieńskiej metropolicie kijowskiemu Piotrowi Mohile, którego w dokumencie nazwała swym wielkim przyjacielem i dobroczyńcą. Dn. 29 II 1644 rozporządziła S. swymi dobrami w Łuckiem: córce Helenie i jej mężowi Aleksandrowi Korycińskiemu darowała sioła Zalinki Stare, Daryczyn i sieliszcze Ułasny Bród, a Domicelli Czetwertyńskiej miasta Korczyce i Sokolce z pobliskimi siołami. Zmarła w październiku 1645, zapisawszy wcześniej w testamencie resztę swych dóbr córkom.
Informacje o dzieciach zob. życiorys męża.
PSB (Hoscki Roman); Wolff, Kniaziowie lit.-rus.; – [Giżycki J. M.] Wołyniak, Z przeszłości Hoszczy na Wołyniu, Kr. [b.r.w.]; Golubev S., Kievskij mitropolit Petr Mogiła i ego spodvižniki, Kiev 1898 II; – Central’nyj deržavnyj istoričnyj archiv Ukraïny w Kijowie: tzw. Kwerenda Wielka nr 1860 f. 179, 181.
Tomasz Kempa