Medres Rafał, pseud. i krypt. Brauman, Kiecki, R. M. (1868–1934), inżynier elektryk. Ur. w Lachowiczach w ziemi nowogródzkiej, był synem miejscowego rabina. Z młodszym bratem Michałem i kilku rówieśnikami opuścił dom rodzinny i przy nieznacznej pomocy gminy żydowskiej uzyskał wykształcenie średnie judaistyczne w Warszawie, gdzie był kandydatem na stanowisko kaznodziei głównej synagogi na Tłomackiem. Jednakże porzucił judaistykę, zdał maturę w Krakowie (1897), a następnie studiował na politechnice w Darmsztadzie, skąd po kilku latach przeniósł się na politechnikę w Karlsruhe i tam w r. 1903 otrzymał dyplom inżyniera elektryka. Podczas studiów politechnicznych brał żywy udział w polskich organizacjach młodzieży postępowej i należał do Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich. W tymże czasie odbył kurację w Kissingen, gdzie poznał Elizę Orzeszkową, z którą utrzymywał później kontakt listowny. Po powrocie do Warszawy M. pracował jako elektryk w Powszechnym Tow. Elektrycznym AEG oraz w firmie «Oerlikon»; był też prokurentem biura elektrotechnicznego «Kowalski H. i Medres M., inżynierowie» (założone 1906), w którym kierownikiem technicznym był jego brat Michał.
Od r. 1909 do końca życia był M. naczelnikiem wydziału kontroli instalacji w Tow. Elektryczności S. A. w Warszawie (Compagnie d’Électricité de Varsovie), które nadzorowało eksploatację elektrowni warszawskiej. Na tym stanowisku, współdziałając z Inspekcją Elektryczną magistratu m. Warszawy, zajmował się kontrolą stanu technicznego instalacji elektrycznych, a także odbiorem nowych instalacji. Współpracował również ze Zrzeszeniem Koncesjonowanych Firm Instalacyjno-Elektrotechnicznych w Polsce i był mediatorem wielu kwestii spornych. Jako członek Komisji Przepisowej Koła Elektrotechników przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie był współautorem wydawnictwa pt. Przepisy bezpieczeństwa dla urządzeń elektrycznych o napięciu do 250 woltów (W. 1919). Uczestniczył z bratem Michałem w zjeździe założeniowym Stowarzyszenia Elektryków Polskich w Warszawie (1919), w którym był członkiem Komisji Koncesjonowania Przemysłu Elektroinstalacyjnego. Opublikował kilka notatek i artykułów z zakresu elektrotechniki w „Przeglądzie Technicznym” i „Zeitschrift für Elektrotechnik” (Wiedeń). Interesował się żywo sprawami słownictwa technicznego. Był inicjatorem założenia, fundatorem i opiekunem laboratorium fizycznego w seminarium rabinicznym «Tachkemoni» w Warszawie.
M. zmarł 4 III 1934 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu żydowskim. Z małżeństwa z Marią Orlis miał dwie córki: Halinę (zginęła podczas okupacji hitlerowskiej w r. 1942 w Warszawie), Elżbietę, biologa, i syna Wiktora Grosza (zob.).
PSB, IX (Grosz Wiktor, błędnie podano imię i nazwisko matki: zamiast Ireny Sznejberg powinno być Maria Orlis); – Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 34, 180; Kucharzewski F., Piśmiennictwo techniczne polskie, W. 1921 II 488; Profesor inżynier Stanisław Odrowąż Wysocki, W. 1932 s. 32; Przemysł fabryczny w Królestwie Polskim, W. 1910 nr 6526; – Księga adresowa „Warszawa” na 1920 rok, W. 1920 s. 435; – „Nasz Przegl. Ilustr.” 1934 nr 10 s. 3 (fot.); „Przegl. Elektrotechn.” 1924 s. 25, 1934 s. 128 (życiorys, fot.), 1939 s. 603; „Przegl. Techn.” 1918 s. 169; – Nekrologi z r. 1934: „Kur. Warsz.” nr 64, „Nasz. Przegl.” nr 64, 65, 67 (wspomnienie pośmiertne), 70; – Centr. Arch. KC PZPR w W.: Arch. Londyńskie PPS sygn. 305/II/6-k. 25, 39; – Informacje Władysława Bartoszewskiego, Ireny Groszowej i Henryka Kroszczora.
Jerzy Kubiatowski