Fredro Mikołaj Gabriel (1595–1631?), biskup bakowski w Mołdawii, syn Jędrzeja z Pleszowic na Nowosielcu i Elżbiety z Wielżyńskich, wstąpił do zakonu bernardynów (franciszkanów obserwantów) w Tarnowie w r. 1612; pracował w Skępem, był następnie gwardianem i kaznodzieją w Samborze. Po zgonie biskupa bakowskiego Adama Goskiego (a nie po Abrahamie Siladeckim, który jako sufragan chełmiński był tytularnym biskupem cereteńskim, tj. może sereteńskim, ale z biskupstwem bakowskim nie miał nic wspólnego) nominowany był przez króla polskiego biskupem bakowskim. Kongregacja Propagandy, która w tym czasie powstała i pragnęła wszystkie tereny misyjne poddać pod swoją jurysdykcję, zakwestionowała wybór F-ry, ale król Zygmunt III pozostawił kwestię nominacji Stolicy Apostolskiej. Papież Urban VIII prekonizował F-rę w r. 1627. Konsekrowany został F. biskupem 26 VIII 1627. W r. 1628 zapisany jest w księdze nacji polskiej w Padwie. Na synodzie prowincjonalnym piotrkowskim z r. 1628 miał swego delegata w osobie bernardyna Leonarda Starczewskiego. W r. 1629 dokonał wizytacji swej diecezji, bawiąc w niej 3 miesiące, po czym wrócił do Polski, gdzie już stale przebywał, jak większość biskupów bakowskich. Nad katolikami w Mołdawii pieczę przez ten czas mieli misjonarze włoscy jako prefekci, komisarze czy wizytatorzy apostolscy, jak Andrzej Bogoslović, Wilhelm Foca di Perugia, Wincenty Pinieri di Montefiascone, Bonici. Przeciw F-rze jako nieobecnemu w diecezji podnoszono rozmaite zarzuty; była wniesiona przeciw niemu przez mołdawskich katolików skarga, żądająca duszpasterza Włocha; były to echa ówczesnych politycznych czy też zakonnych sporów o juryzdykcję kościelną w Mołdawii. F. nie zostawił zresztą dobrego w Mołdawii wspomnienia, jeszcze w kilkanaście lat po jego zgonie wspomnienie o jakimś skandalu z nim związanym notuje wizytator Bandini (Bandulović). F. zmarł ok. r. 1631, gdyż już 7 września 1631 Zygmunt III mianuje biskupem bakowskim dominikanina Zamoyskiego.
Bartoszewicz w Enc. Org.; Złota Księga XVII (1895) 71; Kantak K., Bernardyni polscy, Lw. 1933, II, 44; Eubel, Zur Geschichte d. röm. kath. Kirche in Moldau, Römische Quartalschrift, 1898; Korolevskij C., artykuł »Bacău« w Dictionnaire d’histoire et de géographie ecclesiastiques Baudrillarta i de Meyera, t. VI; Hurmuzaki, Documente privitoare la istoria românilor, VIII (1894), 414–5; Iorga N., Istoria bisericii româneşti, I, Valea del Münte 1908, 207; Iorga N., Istoria Românilor prin călători, I, Bukareszt 1928; Iorga N., Studii şi documente cu privire la istoria românilor, I (423); Urechia V. A., Codex Bandinus, Anal. Acad. Rom. 1894, seria II, t. XVI; Filitti I. C., Din arhivele Vaticanului, I, 1914, 95–6; Calinescu C., Altre notizie sui missionari cattolici nei paesi romeni, Diplomatarium Italicum, II, 1930; Sabău, O nouă listă a episcopilor catolici din Moldovă, Revistă Istorică, Bukareszt, 1943, nr 7–12; Reychman J., Biskupstwo bakowskie w świetle literatury historycznej rumuńskiej, »Nasza Przeszłość«, IV, 36 (1948); Informacje z archiwum bernardynów w Krakowie.
Jan Reychman