Kochanowski Marian Korwin (1847–1868), poeta. Ur. 25 II we wsi Mianowo na Lubelszczyźnie, w starej rodzinie ziemiańskiej. Matką jego była Kamila z Bujalskich. Nauki pobierał w Lublinie i w Warszawie. Ok. r. 1867 opuścił kraj, gdyż „nieszczęśliwe okoliczności” (z przedmowy napisanej przez matkę) pozbawiły go majątku. Udał się w podróż do Włoch, Hiszpanii i Francji. Wiosną 1868 r. bawił w Paryżu, a w lecie t. r. udał się do Galicji, gdzie po krótkiej chorobie niespodziewanie zmarł 17 IX 1868 r. Pochowano go w Krasiczynie.

Debiutował w r. 1866 wierszem Lilije i Fuksja („Kur. Lub.”). Uprawiał ulubione przez romantyzm formy: dramat historyczny (Władysław Korwin), obrazek dramatyczny (Nowa Hyerozolyma), fragment dramatyczny (Zgon cara), poemat (Sny życia) oraz liryki. Tworzył pod wpływem Mickiewicza – liryka i Słowackiego – dramaturga, żywiąc dla nich uczucia niemal religijnego podziwu (Do wieszczów polskich). W twórczości K-ego dominuje tematyka patriotyczna; K. jest przede wszystkim piewcą heroizmu i ofiary powstańców 1863 r. Ponadto na wyróżnienie zasługują liryki powstałe w czasie podróży (Siedmiodniowy pobyt w Ceucie) i utwory, w których konwencjonalny sposób przedstawienia nie zatarł całkowicie obrazu autentycznych wspomnień K-ego (Sny życia) oraz nie stłumił głosu autentycznych postaci (Ostatni wódz). Utwory K-ego zostały po jego śmierci wydane w Krakowie przez matkę, w postaci trzech zbiorków: Wydanie pośmiertne pieśni i poematów (1869, portret), Kilka poezji (1870), i Ostatnie poezje (1870, portret). Część utworów ukazała się ponadto w czasopismach warszawskich, jak „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski”, „Przegląd Tygodniowy”.

Estreicher; Enc. Org.; W. Enc. Ilustr.; Słow. Geogr.; – Księga wierszy polskich XIX w., Wyd. 2., W. 1956 III 85; Zbiór poetów polskich XIX w., W. 1962 III 841; Zdanie T. Lenartowicza o poezjach…, „Tyg. Illustr.” 1871 nr 185; – [Wiadomość o nabożeństwie żałobnym], „Czas” 1870 nr 153 s. 3.

Mieczysław Inglot