Szlęzak Ludwik (1922–1993), lekarz laryngolog, profesor Akademii Medycznej w Poznaniu.
Ur. 15 IX w Kaczakach (pow. tarnobrzeski), w rodzinie chłopskiej, był synem Szczepana i Anieli z domu Trela.
Po uzyskaniu w maju 1946 świadectwa dojrzałości S. podjął t.r. studia na Wydz. Lekarskim Uniw. Pozn. (przekształconym w r. 1950 w Akad. Med.). Już podczas studiów od 1 X 1948 pracował jako wolontariusz w Katedrze i Klinice Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani u Aleksandra Zakrzewskiego. Po otrzymaniu 27 XII 1951 dyplomu lekarza został tam asystentem, a następnie starszym asystentem (1953) i adiunktem (1954). Od r. 1953 działał w Polskim Tow. Otolaryngologicznym jako sekretarz jego Oddz. Poznańskiego. Równocześnie w l. 1953–8 był sekretarzem redakcji „Otolaryngologii Polskiej”. Został też członkiem Polskiego Tow. Onkologicznego (1956) i Polskiego Tow. Lekarskiego (1958). Doktoryzował się 21 XII 1960 na podstawie pracy Leczenie oparzeń i zwężeń bliznowatych przełyku (W. 1963), napisanej pod kierunkiem Zakrzewskiego. Pracując jako konsultant z zakresu laryngologii w poznańskim Wojewódzkim Ośrodku Onkologicznym, zebrał obszerny materiał wykorzystany w rozprawie Badania histologiczne nad topografią raka krtani i ich znaczenie kliniczne (P. 1963), na podstawie której uzyskał 25 VI 1963 habilitację, a następnie t.r. stanowisko docenta. Trzykrotnie w l. 1957, 1961 i 1971 przebywał na stażu naukowym w Paryżu, w Inst. Radioterapii Fundacji Curie oraz Szpitalu Boucicaut, pracując w obu miejscach pod kierunkiem Jeana Leroux-Roberta.
Dn. 1 X 1968 został S. skierowany przez władze uczelni do pracy w poznańskim Szpitalu Miejskim im. Franciszka Raszei; od 5 II 1969 był tam ordynatorem Oddz. Otolaryngologicznego (72-łóżkowego). Przeprowadził reorganizację i modernizację Oddziału, m.in. wyposażył go w nowoczesny sprzęt do diagnostyki i leczenia, zwłaszcza nowotworów krtani. Utworzył Poradnię Foniatryczną oraz Pracownię Fotograficzną, w której nakręcił kilkanaście filmów naukowo-dydaktycznych. Rozbudował kadrowo Poradnię Audiologiczną, której dostarczył nowoczesny sprzęt do badania słuchu i narządu równowagi. W Akad. Med. nadal prowadził wykłady i seminaria oraz kierował ćwiczeniami z zakresu otolaryngologii dla studentów Oddz. Stomatologicznego Wydz. Lekarskiego. Kontynuując zainteresowania tematyką onkologiczną, zwłaszcza profilaktyką przeciwnowotworową, oraz współpracując z Poradnią Onkologiczną Wojewódzkiej Przychodni Specjalistycznej, na swym oddziale wprowadził i rozwinął metody operacyjne z zakresu mikrochirurgii krtani; wykonał osobiście kilkaset laryngektomii, w tym 40% laryngektomii częściowych. Współpracował też z placówkami przemysłowej służby zdrowia, prowadząc m.in. badania profilaktyczne pracowników narażonych na działanie czynników kancerogennych. Opublikował m.in. prace Klinika i morfologia stanów przedrakowych i wczesnych raków krtani („Otolaryngologia Pol.” T. 31: 1977) oraz Mikroewolucja raka strun głosowych (tamże T. 36: 1982). Był autorem sześciu rozdziałów w zredagowanym przez Zakrzewskiego podręczniku „Otolaryngologia kliniczna” (W. 1972). Ogółem ogłosił ponad 70 prac dotyczących głównie onkologii laryngologicznej, a zwłaszcza raka krtani oraz leczenia oparzeń i zwężeń bliznowatych przełyku. Wielokrotnie uczestniczył w konferencjach naukowych laryngologów w kraju (od l. sześćdziesiątych na kolejnych zjazdach Polskiego Tow. Otolaryngologicznego wygłaszał referaty, głównie o tematyce onkologicznej) i za granicą, m.in. w Paryżu (1972, 1982) oraz w Cottbus (1972), Halle (1974) i Zwickau (1981). W r. 1975 otrzymał tytuł profesora nadzwycz.
S. działał w ruchu antynikotynowym; organizował poradnie i szkolenia dla lekarzy, a dla osób uzależnionych wygłaszał referaty i pogadanki. Od r. 1969 działał w Polskim Tow. Przeciwtytoniowym, przez kilkanaście lat jako członek Zarządu, a od r. 1985 przewodniczący Oddz. Wojewódzkiego w Poznaniu. Był też członkiem Polskiego Tow. Walki z Kalectwem (od r. 1969), PCK (od r. 1970) i Tow. Przyjaciół Chorych «Hospicjum» (od r. 1981). W r. 1980 zakończył działalność sekretarza Oddz. Poznańskiego Polskiego Tow. Otolaryngologicznego, a od r. 1982 był zastępcą przewodniczącego Oddziału. W r. 1982 został powołany na członka korespondenta Societé Française d’Oto-Rhino-Laryngologie et de Pathologie Cervico Faciale; w r. 1989 otrzymał godność członka honorowego Polskiego Tow. Otolaryngologicznego. Dn. 1 X 1992 przeszedł w Akad. Med. na emeryturę, natomiast ordynatorem Oddziału pozostał do 1 III 1993.
S. wyszkolił kilkudziesięciu specjalistów I i II st. z zakresu otolaryngologii oraz wypromował cztery osoby na stopień doktora nauk medycznych. Gorliwy katolik, stronił w PRL od zaangażowania politycznego. Chory na serce, zmarł nagle 30 VIII 1993, podczas pobytu na działce rekreacyjnej w podpoznańskim Kamińsku; został pochowany 6 IX na cmentarzu parafialnym w Skórzewie pod Poznaniem. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 25-lecia Akad. Med. w Poznaniu oraz Odznaką Honorową Miasta Poznania.
W zawartym w r. 1950 małżeństwie z Zofią Lang miał S. dwoje dzieci: syna Andrzeja (ur. 1954), anglistę i prawnika, oraz córkę Barbarę Szlęzak-Idziorek (ur. 1957), lekarza okulistę.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962 s. 583; toż za r. 1965, W.–P. 1967 s. 742; Kto jest kim w polskiej medycynie. Informator biograficzny, W. 1987; Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957 s. 337; Słownik biograficzny polskich nauk medycznych XX wieku, W. 2011 III z. 3 (fot.); Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 343; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Głos Wpol.” 1993 nr 205–208, „Otolaryngologia Pol.” T. 48: 1994 nr 2 s. 219–20 (Z. Szmeja, fot.).
Bogdan Rydzewski