Konrad II zwany przez Niemców «Groe Hirre» (1338–1403), książę oleśnicki i kozielski. Był jedynym dzieckiem Konrada I i Eufemii, córki Władysława, księcia kozielskiego. Ur. po 23 III. Jeszcze za życia ojca brał udział w rządach, współuczestnicząc w sprawie kupna miasta i grodu Milicza (1358) oraz licznych wsi od bpa wrocławskiego Przecława z Pogorzeli. Po śmierci Konrada I (22 XII 1366) K. objął rządy w księstwie oleśnickim i kozielskim. Dn. 23 II 1367 r. złożył hołd lenny królowi czeskiemu Karolowi IV, a 10 X t. r. otrzymał od niego potwierdzenie przywilejów nadanych jego ojcu przez króla Jana czeskiego w r. 1329. K. stał się jednym z potężniejszych książąt na Śląsku, wzmacniał terytorialnie i gospodarczo swe księstwo, nabywając liczne posiadłości. Dn. 24 VI i 16 XI 1368 r. zakupił miasto Prusice, 28 X t. r. Sądowel, a 26 I 1369 r. zakończył ciągnący się z dawna spór z Przemkiem, księciem cieszyńskim, o ziemię bytomską, uzyskując pół Bytomia i południową część ziemi bytomskiej. W r. 1379 za 4 000 grzywien kupił od Bolka, księcia ziembickiego, Kąty wraz z okręgiem, a w r. 1385 za 2 000 kóp groszy prawa do ziem Henryka VII głogowskiego; najpóźniej w r. 1397 wszedł w posiadanie części tych ziem, tj. Góry i Ryczyna oraz połowy Ścinawy. W r. 1385 wziął w zastaw od książąt opolskich Hulczyn, Głubczyce i Sosnowicę (Zuckmantel) – tereny przylegające od południa do księstwa kozielskiego. Dn. 2 II 1371 r. K., za pośrednictwem Rady Miejskiej Wrocławia, rozstrzygnął swój spór graniczny z księciem brzeskim Ludwikiem. Dn. 24 III 1372 r. zawarł przymierze z Władysławem Opolczykiem, a w 1377 wraz z nim i Bolkiem, księciem opolskim, walczył u boku Ludwika Węgierskiego na Rusi Czerwonej. W t. r. popadł w zatarg z miastem Wrocławiem z powodu ceł, które nakładał na kupców w Psim Polu, na granicy swego księstwa. W r. 1378 wdał się w spór z opatem lubiąskim i uwięził go, za co został obłożony klątwą; ostateczne załatwienie tego sporu nastąpiło w r. 1382.
Po śmierci króla Ludwika K. żywo ingerował w wewnętrzne sprawy Królestwa Polskiego. Dlatego też w r. 1383 dwukrotnie próbował opanować Kalisz, po raz pierwszy w porozumieniu ze stronnictwem, któremu przewodził Domarat z Pierzchna, a po raz drugi w porozumieniu ze stronnictwem Ziemowita, księcia mazowieckiego, jako kandydata na tron polski. Próby te spełzły na niczym, K. zdołał tylko przejściowo opanować Poniec. Po uzyskaniu korony przez Jagiełłę nawiązał z nim dobre stosunki, a w r. 1387 pojechał na czele poselstwa do wielkiego mistrza krzyżackiego z propozycją zawarcia pokoju potrzebnego dla przeprowadzenia chrystianizacji Litwy. Długosz wymienia go nawet t. r. w orszaku króla udającego się w celach chrystianizacyjnych na Litwę.
W r. 1390 był już K. na Śląsku i w następnym okresie przeszedł do obozu wrogiego Jagielle. W r. 1391 wraz z Henrykiem VII, księciem głogowskim, obległ Wschowę, chcąc ją przyłączyć do księstwa oleśnickiego. Przedsięwzięcie to nie powiodło się, niebawem został zawarty pokój. Do r. 1396 K. odgrywał znaczniejszą rolę w bloku książąt śląskich (zwłaszcza opolskich), wrogo nastawionych do panowania Jagiełły; dn. 12 VI 1397 r. na skutek klęski zadanej Władysławowi Opolczykowi przez rycerstwo małopolskie zostało zawarte porozumienie między książętami opolskimi a królem polskim. Ostatni okres życia K. spędził w Trzebnicy, gdzie zmarł 11 VI 1403 r. Żoną jego była Agnieszka, córka Kazimierza I, księcia cieszyńskiego, z którą miał jedno dziecko, Konrada III.
Dworzaczek, Genealogia; Grotefend, Stammtafeln; Wutke, Stammtafeln; – Dąbrowski J., Ostatnie lata Ludwika Wielkiego, Kr. 1918, s. 309; Erinnerungsblätter schlesischer Geschichte, I: Oels unter den Piasten, Oels 1876; Grünhagen C., Geschichte Schlesiens, Gotha 1884–6; Haeusler W., Geschichte des Fürstentums Oels, Breslau 1883; Historia Śląska, I cz. 2; Historia Śląska, PAU, I, III; – Długosz, Historia, III 435–6, 465, 491, 521; Lehns- u. Besitzurkunden Schlesiens, I–II; Script. Rer. Sil., Breslau 1871.
Bogumił Grott