Gallas Kazimierz Ludwik (1885–1947), działacz polityczny i społeczny, wiceprezydent miasta Łodzi. Jako syn Józefa i Ludwiki z Nagawieckich ur. się 3 III we wsi Siedliszowicach (pow. Dąbrowa). W 1904 ukończył I. Gimnazjum w Tarnowie i tegoż roku zapisał się na wydział prawa Uniw. Jagiell. W dwa lata później przerwał studia i rozpoczął pracę zarobkową w Powiatowej Kasie dla Chorych w Podgórzu. W r. 1909 przeniósł się do analogicznej instytucji w Boguminie, gdzie wkrótce objął stanowisko kierownicze, na którym pozostawał aż do zajęcia Śląska Cieszyńskiego przez Czechów (1919). W okresie zatargu polsko-czeskiego był komisarzem Rady Narodowej z siedzibą w Dziedzicach. Z początkiem r. 1920 został urzędnikiem departamentu ubezpieczeń społecznych Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, z którego ramienia zorganizował Kasę Chorych m. Łodzi. Od tego czasu G. związany był na stałe z ośrodkiem łódzkim. Od r. 1923 poświęcił swe siły samorządowi łódzkiemu pracując na różnych stanowiskach w wydziałach finansowym i podatkowym. W r. 1939 otrzymał nominację na zastępcę naczelnika i na tym stanowisku zastał go wybuch wojny. Za okupacji zdegradowany do stopnia najniższego pracownika miejskiego, dotrwał do wyzwolenia Łodzi. Odtąd zabrał się ze zdwojoną energią i pracowitością do odbudowy agend Zarządu Miejskiego: najpierw jako p. o. naczelnika wydz. podatkowego, następnie jako urzędujący ławnik w prezydium miejskim, wreszcie jako wiceprezydent miasta, na którym to stanowisku rozwinął szeroką działalność w kierunku polityki gospodarczej Łodzi.
Obok pracy zawodowej oddawał się G. z namiętnością działalności społeczno-politycznej. Od wczesnej młodości aż do śmierci był czynnym działaczem w obu kierunkach. Już na ławie szkolnej znalazł się w szeregach tajnej organizacji niepodległościowo-socjalistycznej »Promienistych«. Po maturze wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-demokratycznej, w której pracował jako sekretarz komitetu obwodowego Galicji Zachodniej. Na Śląsku Cieszyńskim prowadził akcję polityczną i oświatową wśród robotników polskich, przygotowując ich do walki o niepodległość (oddziały strzeleckie); był wówczas sekretarzem zarządu głównego stowarzyszenia młodzieżowego »Siła« w Cieszynie oraz członkiem P. P. S. W latach 1914–15 pracował w Biurze Sanitarnym Legionów Polskich, później rozwijał działalność niepodległościową na Śląsku, a w r. 1918 kierował akcją rozbrajania okupantów w Boguminie. W tym czasie został członkiem Śląskiej Rady Narodowej w Cieszynie, po czym przeniósł się do Sosnowca, gdzie jako działacz Związku Rad Robotniczych został aresztowany i uwięziony w Piotrkowie. Po uwolnieniu oddał się zajęciom zawodowym, lecz ruchliwa jego natura nie pozwalała mu ograniczyć się do jednego kierunku pracy, dlatego rozwijał działalność społeczną i oświatową na terenie Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych oraz w Robotniczym Tow. Przyjaciół Dzieci. W r. 1938 na terenie całego kraju powstały Kluby Demokratyczne, przekształcone przed wybuchem wojny w Stronnictwo Demokratyczne. G. był jednym z pierwszych założycieli i entuzjastów tegoż stronnictwa. W łódzkim ośrodku piastował od założenia Klubu stanowisko zastępcy przewodniczącego. We wrześniu 1939 objął kierownictwo Stronnictwa w Łodzi na cały okres okupacji. Wydatnie pracował w podziemiu i doprowadził w lipcu 1944 do powołania Komitetu Ludowego na okręg łódzki. Od wyzwolenia Polski do 1947 był prezesem Kom. Wojew. Stron. Demokrat. w Łodzi, członkiem Centralnego Komitetu S. D., później członkiem Rady Naczelnej tegoż Stronnictwa. W roku 1945 został posłem do Krajowej Rady Narodowej, a w 1947 posłem na Sejm Ustawodawczy. Z zamiłowaniem oddawał się pracy publicystycznej. W l. 1945–46 był założycielem i redaktorem politycznym »Tygodnika Demokratycznego«, na którego łamach często się wypowiadał. Ta nieustanna praca nadwerężyła jego siły, a wszechstronna działalność powojenna zrujnowała zdrowie. Zmarł na udar serca 25 X 1947.
Arch. Miejskie w Łodzi: Akta personalne; materiały biograficzne w posiadaniu rodziny; prasa codzienna łódzka i warszawska z r. 1947.
Roman Kaczmarek