Koszutski Kazimierz (1873–1939), działacz samorządowy. Ur. w Ibramowicach w Miechowskiem, był synem Kazimierza i Bronisławy Mazaraki. Tak jak i jego dwaj bracia – późniejszy ekonomista i działacz społeczny Stanisław oraz późniejszy lekarz i działacz robotniczy Bronisław – ukończył K. gimnazjum w Kielcach. Następnie kształcił się w Szkole Zdobniczej w Zakopanem, jednakże po jej ukończeniu nie podjął w tej dziedzinie działalności zawodowej, natomiast do końca życia uprawiał amatorsko rzeźbę i malarstwo. Znany był również wśród przyjaciół ze swych uzdolnień muzycznych. Przed pierwszą wojną światową był zarządcą majątku Tyszkiewiczów Płuźno koło Ostroga nad Horyniem, skąd w r. 1915 wyjechał do Tambowa. Sprawował tam kierownicze funkcje w polskich samopomocowych organizacjach uchodźczych. W Tambowie też opatentował swój wynalazek: przeznaczony dla kompozytorów przyrząd do samoczynnego zapisywania nut w trakcie gry na fortepianie, zakupiony do produkcji przez jedną z firm petersburskich. K. wrócił do Polski w listopadzie 1918 r. i osiadł w Kaliszu. Pracował początkowo jako kierownik Wydziału Samorządowego w starostwie kaliskim, a po kilku latach został wybrany przy poparciu Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) na stanowisko prezydenta miasta. Za jego prezydentury miasto zostało w znacznym stopniu odbudowane po spaleniu przez wojska niemieckie w r. 1914, uzyskało stadion sportowy, nowy park i wiele innych inwestycji komunalnych. Po zakończeniu swej kadencji przeniósł się K. do Siedlec, gdzie objął kierownictwo Wydziału Samorządowego w miejscowym starostwie. Z kolei stamtąd został powołany po kilku latach do Mławy, by tu objąć w r. 1930 stanowisko burmistrza, na które wybrano go za poparciem PPS dawnej Frakcji Rewolucyjnej, której K. był członkiem. Stanowisko to piastował do listopada 1934 r., zyskując sobie uznanie miejscowego społeczeństwa (w r. 1967 jedną z ulic w Mławie nazwano imieniem K-ego), m. in. znaczną rozbudową urządzeń komunalnych i oświatowych. Po zakończeniu swej kadencji w listopadzie 1934 r. przeniósł się do Kałuszyna, gdzie wybrano go na burmistrza. Na stanowisku tym pozostawał do śmierci, która nastąpiła 18 IX 1939 r. w trakcie ewakuacji władz miejskich przed wkraczającym okupantem hitlerowskim.

Z małżeństwa z Heleną Wierusz-Kowalską miał troje dzieci: córkę Joannę, studentkę chemii na Politechnice Warszawskiej (zm. 1934), synów: Jerzego, muzyka i sportowca, oraz Tadeusza (ur. 1913), prawnika w Warszawie.

Koszutski S., Walka młodzieży polskiej o wielkie ideały, W. 1928; – „Przedświt” 1930 nr 215; – Informacje syna Tadeusza.

Red.