Skulski Jarosław Jan (1907–1977), aktor. Ur. 30 III w Ufie w Rosji, był synem Eugeniusza, inżyniera miernictwa, później majora WP, i Rudolfy z domu Marse, córki kapelmistrza orkiestry wojskowej garnizonu w Ufie. Ojciec, zmobilizowany do armii rosyjskiej w r. 1914, dostał się do niewoli niemieckiej. Matka po wybuchu rewolucji w Rosji, pracowała jako urzędniczka, przenosząc się z trójką synów do różnych miast syberyjskich, aż w r. 1920 z Władywostoku na angielskim statku przypłynęła do Polski.
Do gimnazjum S. uczęszczał m. in. w Równem, gdzie ojciec pracował w Mieszanej Komisji Granicznej, ale maturę zdał w Gimnazjum im. T. Niklewskiego w Warszawie w r. 1928. Po odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie zaczął studiować architekturę na Politechn. Warsz. W trakcie studiów pracował jako instruktor w Szkole Sportowej Stefana Szelestowskiego. W r. 1933 przeniósł się jednak na Wydz. Aktorski Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Po ukończeniu studiów latem 1937 krótko występował w warszawskim Ateneum. Na sezon 1937/8 zaangażował się jako aktor i scenograf do Teatru Miejskiego im. W. Bogusławskiego w Kaliszu pod dyrekcją Iwo Galla. Zagrał w nim m. in. Bryndasa w „Krakowiakach i Góralach” W. Bogusławskiego i J. N. Kamińskiego, Fikalskiego w „Domu otwartym” M. Bałuckiego i Adamsa w „Krzyku” A. de Stefaniego i F. Cerio. Zaprojektował scenografię do „Domu otwartego”. Aleksander Zelwerowicz zaangażował go do warszawskiego Teatru Narodowego i Nowego, gdzie w sezonie 1938/9 zagrał m. in. Karbowego w „Żywym ładunku” B. Winawera i Andrzeja w „Prawdziwym życiu Anny” J. Zawieyskiego. Zarobkował też w tym czasie, śpiewając w restauracjach.
Na początku wojny w r. 1939 S. pracował w firmie handlującej drzewem opałowym w Radości pod Warszawą, gdzie jego ojciec nabył majątek po przejściu w stan spoczynku. Od r. 1940 występował w Warszawie w cyrkowym variétés rosyjskiego teatru Tanagara przy ul. Hożej. Śpiewał też w lokalach w rosyjskim chórze Jerzego Siemionowa. W r. 1944, tuż przed powstaniem warszawskim, przeszedł front w Międzylesiu. Od sierpnia do grudnia 1944 prowadził w Otwocku i Lublinie Teatr Milicji Obywatelskiej. Następnie w Lublinie wstąpił do zespołu Teatru WP, z którym przewędrował do Łodzi. Występował w nim w sezonie 1945/6 (także w Teatrze Powszechnym Tow. Uniwersytetu Robotniczego). Zagrał m. in. Upiora w „Weselu” S. Wyspiańskiego i Sylwestra w „Szelmostwach Skapena” Moliera. Po odbyciu kilkumiesięcznego tournée z Marią Gorczyńską, na sezon 1946/7 zatrudnił się w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie. Przez kolejne dwa sezony grał w Teatrze Nowym w Warszawie, m. in. Bazylego w „Weselu Figara” P. A. Beaumarchais. W l. 1949–52 pracował jako aktor w Teatrach Dramatycznych w Częstochowie (Wiertogracki w „Oknie w lesie” L. Rachmanowa i E. Ryssa, Prezydent von Walter w „Intrydze i miłości” F. Schillera), od 15 I 1952 do 30 IX 1956 w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie (Szambelan w „Głupim Jakubie” T. Rittnera, Wielki Inkwizytor w „Don Carlosie” Schillera, Jenialkiewicz w „Wielkim człowieku do małych interesów” A. Fredry, Trench w „Szczyglim zaułku” G. B. Shawa), od 1 X 1956 do 30 IX 1959 w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie (Hrabia Respekt w „Fantazym” J. Słowackiego, Strzyga-Strzycki w „Porwaniu Sabinek” F. i P. Schönthanów). Dn. 1 X 1959 zaangażował się do warszawskiego Teatru Dramatycznego, gdzie pozostał aż do przejścia na emeryturę 31 VIII 1975. Na scenie tej zagrał Terezjasza w „Królu Edypie” Sofoklesa, właściciela knajpy w „Nosorożcu” E. Ionesco, Pana Anzelma w „Szkoda wąsów” L. A. Dmuszewskiego, Sprzedawcę zapałek w „Lekkim bólu” H. Pintera.
S. był aktorem charakterystycznym obsadzanym przeważnie w rolach drugoplanowych. Wysoki, o podłużnej twarzy i kanciastych ruchach tworzył mocno zarysowane, często karykaturalne postacie. Z czasem pogrążając się w nałogu pijaństwa, przychodził na próby i spektakle w stanie nietrzeźwym, wszczynając awantury, toteż otrzymywał coraz mniejsze role. Grywał także sporadycznie w filmach: Sędziego śledczego w „Sygnałach” Józefa Lejtesa (1938), tresera Ogórka w „Domu bez okien” Stanisława Jędryki (1962), Sargona, posła asyryjskiego w „Faraonie” Jerzego Kawalerowicza (1966) i Pułkownika w „Jak rozpętałem II wojnę światową” Tadeusza Chmielewskiego (1970). W Teatrze Telewizji wcielał się m. in. w postacie: Arteniewa w „Żywym trupie” L. Tołstoja (1970), Szlachcica i Skołuby w „Panu Tadeuszu” A. Mickiewicza (1971), Covardegi w „Ruy Blas” V. Hugo (1973), Księcia Ferii w „Don Carlosie” Schillera (1973). Brał również udział w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia. W r. 1938 wstąpił do Związku Artystów Scen Polskich (ZASP). W r. 1947 w ramach weryfikacji Sąd Centralny II instancji ZASP udzielił mu nagany za występy na jawnych scenach podczas okupacji niemieckiej. Dopiero w r. 1956 został członkiem Stow. Polskich Artystów Teatru i Filmu. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zmarł 22 VII 1977 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Bródnowskim.
S. od r. 1937 był mężem malarki Marii z Szymańskich i miał z nią dwóch synów: Przemysława (ur. 1938), absolwenta studium języków obcych, i Krzysztofa (ur. 1946), który ukończył szkołę zawodową. Małżeństwo to jeszcze przed wojną rozpadło się. Od r. 1940 S. żył w wolnym związku z aktorką Stanisławą Radulską. Po uzyskaniu w r. 1949 rozwodu z poprzednią żoną związek ten zalegalizował.
Almanach sceny polskiej 1976/7, W. 1978 XVIII 231–2; Słown. Teatru Pol., W. 1994 II (fot., bibliogr.); – Kaszyński S., Teatralia kaliskie, Ł. 1972; – „Teatr” 1977 nr 20; „Życie Warszawy” 1977 nr 175; – Teatr Dramatyczny w W.: Akta osobowe S-ego; ZASP w W.; Akta osobowe i dokumentacja ról.
Rafał Węgrzyniak