Jan z Brzegu (w. XIV), dominikanin, prowincjał prowincji polskiej. Wg Długosza, pochodził z rodziny niemieckiej. Przed r. 1370 był J. przeorem klasztoru dominikańskiego w Słupsku. W r. 1369 reprezentował J. jako tzw. definitor prowincję polską na kapitule generalnej zakonu w Brugii. Kapituła generalna, odbyta wiosną 1370 r. w Walencji, zwolniła polskiego prowincjała i wyznaczyła J-a wikariuszem prowincji. Wybór J-a na prowincjała dokonał się jesienią 1370 r. na kapitule prowincjonalnej w Chełmnie. Znamy go dziś prawie wyłącznie z energicznej na tym stanowisku działalności na rozległym obszarze prowincji, obejmującej tereny ówczesnego państwa polskiego, jak i cały Śląsk, Pomorze i Prusy. Akta kancelarii J-a stanowiły podstawę zbioru formuł sporządzonego w l. 1411–7. W czasach ogólnego upadku zakonu dominikańskiego w Europie uderza w aktach J-a porządek i regularność życia polskiej prowincji. W okresie jego rządów odbywały się kapituły prowincjonalne w Brzegu (1371), w Płocku (1372) lub Wrocławiu (1373), zapewne w Krakowie (1374), być może w Raciborzu (1375). J. przebywał głównie na Śląsku i stąd sprawował rządy. Podróżował jednak wiele, przerzucając się z jednego punktu prowincji do innego. Ostatnie zachowane wiadomości o J-ie pochodzą z grudnia 1375 r.; jego następca występuje w r. 1382. Na lata 1376–82 wypada więc ustąpienie J-a z zajmowanego stanowiska w nie znanych nam dziś okolicznościach.

Kłoczowski J., Dominikanie polscy na Śląsku w XII–XIV w., Lublin 1956; – Une ancienne chronique des provinciaux dominicains de Pologne, Wyd. R. Loenertz, „Arch. Fratrum Praedicatorum” (Romae) T. 21: 1951 s. 34–5; Długosz, Liber benef., III 452; Monumenta Ordinis Fratrum Praedicatorum Historica, Wyd. Reichert, Romae 1899 IV 416, 421; Zbiór formuł Zakonu Dominikańskiego prowincji polskiej z lat 1338–1411, Wyd. J. Woroniecki, Wstęp J. Fijałek, „Arch. Kom. Hist. PAU” T. 12 cz. 2: 1938.

Jerzy Kłoczowski