Sienieński Jan h. Dębno (ok. 1532–1580), poseł na sejmy, kolejno stolnik i podkomorzy sanocki, następnie kasztelan halicki. Był najstarszym synem kaszt. sanockiego Zbigniewa (zob.) i Anny z Tęczyńskich.
Działalność polityczną S. rozpoczął posłując z woj. ruskiego na sejm w Piotrkowie w r. 1565. Ponownie obdarzony mandatem poselskim przez szlachtę ruską, uczestniczył w sejmie piotrkowskim w r. 1567. Być może w trakcie obrad został mianowany stolnikiem sanockim, bowiem 9 V t.r. występował z tym tytułem na akcie potwierdzającym mu dożywotnie użytkowanie scedowanego mu przez ojca wójtostwa we wsi Haczów; 12 II 1570 król przyznał je także jego żonie. Przed 2 X 1570 został podkomorzym sanockim, zaś stolnikostwo dostał jego brat Mikołaj. W okresie pierwszego bezkrólewia 16 X 1572 był na sejmiku wiszeńskim, gdzie wraz z innymi opowiedział się za elekcją viritim, a być może wziął też udział w zjeździe woj. ruskiego 2 III 1573 w Wiszni.
Po ucieczce z Polski Henryka Walezego S. był 28 II 1575 na zagajeniu sądów generalnych swego województwa we Lwowie, a następnie wziął udział w sejmiku lwowskim 12 IV, który zajmował się kwestią sądu generalnego. Dn. 28 VII na sejmiku w Haliczu został wybrany na jednego z trzech deputatów tego zjazdu na sejmik do Wiszni z poleceniem starania się o zapewnienie bezpieczeństwa ziemiom ruskim. Na sejmiku wiszeńskim 26 X powierzono mu funkcję «prefekta» pospolitego ruszenia szlachty sanockiej, dodając do pomocy chorążego sanockiego Krzysztofa Tarnowskiego. Po wyborze Stefana Batorego był 31 XII 1575 na sejmiku w Wiszni, gdzie za radą powracających ze zjazdu elekcyjnego posłów zawiązano konfederację przy elekcie i podjęto decyzję o udaniu się pospolitym ruszeniem na zjazd do Jędrzejowa. Obrany posłem na sejm koronacyjny Stefana Batorego, uczestniczył w obradach w Krakowie, a pod koniec zjazdu, 24 IV 1576, wraz z bratem Mikołajem i Janem Biejkowskim, stolnikiem przemyskim, zredagował i podpisał list adresowany do szlachty ruskiej informujący ją o przebiegu sejmu. Dn. 14 VI t.r. otrzymał kaszt. halicką.
Najpewniej w 2. poł. 1576 r. król mianował S-ego posłem wielkim do sułtana Murada III z misją odnowienia przymierza Rzpltej z Turcją. Mimo ponagleń przebywającego w Prusach Królewskich króla i pozostającego u jego boku podkanclerzego Jana Zamoyskiego S. zwlekał z wyjazdem z powodu braku dostatecznych funduszy na koszty poselstwa. Stanisław Żółkiewski pisał 14 IV 1577 do Zamoyskiego «pan halicki nie chciał jechać, ani chce, aż będzie miał wszystkie pieniądze z pełna». Zniecierpliwiony postawą S-ego Batory 9 V t.r. w liście z Brodnicy wzywał go do wyjazdu, albo do rezygnacji z poselstwa. Otrzymawszy 10 tys. złp., S. ruszył w drogę chyba w 2. poł. maja. Wiózł ze sobą niezbyt bogate podarunki (11 soroków soboli, 15 srebrnych pozłacanych pucharów), lecz mimo to został dobrze przyjęty w Stambule i 14 VII uzyskał odnowienie przymierza, a nadto obietnicę powstrzymania Tatarów od najazdów na Polskę. O wynikach swej misji zawiadomił króla w drodze powrotnej listem z 10 VIII pisanym z Obłuczycy nad Dunajem. Pisał m.in., że wobec osłabienia wpływów Mehmeta Paszy Sokollu na dworze sultańskim nie przekazał mu przeznaczonego dlań złotego łańcucha i że dodatkowych poleceń króla w sprawie Tatarów nie zdołał w Stambule wykonać, ponieważ doręczono mu je dopiero 3 VIII w Hajdosz w Bułgarii, gdy powracał do Polski. Po powrocie wziął udział w sejmie w Warszawie w r. 1578 i złożył podpis na akcie nadającym margrabiemu Jerzemu Fryderykowi opiekę nad chorym ks. pruskim Albertem Fryderykiem. Na podstawie przekazu Bartosza Paprockiego, który podaje, że S. uczestniczył w wojnach moskiewskich Stefana Batorego można przyjąć, choć inne źródła tego nie potwierdzają, iż wziął udział w r. 1579 w wyprawie połockiej. W r. 1580 wyruszył na kampanię wielkołucką, nie zdołał jednak jej odbyć, ponieważ zmarł w drodze 1 VIII 1580 w Słucku, mając 48 lat. Pochowany został w kościele farnym w rodzinnym Rymanowie. W miejscu jego pochówku został wzniesiony renesansowy piętrowy nagrobek z marmuru i alabastru, wykonany przez lwowskiego rzeźbiarza Hermana Hutten Czapkę, z tablicą, na której umieszczono wiersz Mikołaja Reja „Na groby”.
S. był żonaty z córką star. żydaczowskiego Jerzego Paniowskiego – Zofią. Odwołując się do związków łączących męża z kanclerzem Zamoyskim, 27 XII 1580 prosiła go przez wzgląd na zasługi zmarłego, o protekcję u króla. Z małżeństwa z nią miał S. pięciu synów; Zbigniewa (zob.), Jana, Łukasza, Samuela, Mikołaja oraz osiem córek: Annę (zamężną Pilecką), Zofię, Katarzynę, Elżbietę, drugą Zofię, Barbarę, Reginę i Cecylię.
Postacie S-ego (w pełnej zbroi) i jego żony oraz płaskorzeźba z wyobrażeniem ich klęczących dzieci na nagrobku w kościele w Rymanowie, fot. w: Katalog zabytków sztuki w Pol., S. nowa, I z. 1 s. 141, 338, 341–2; – Niesiecki; Paprocki; Urzędnicy, III/1 (z błędami); – Boratyński L., Stefan Batory i plan ligi przeciw Turkom 1576–1584, Kr. 1903 s. 23, 27; Dobrowolski T., Ze studiów nad Renesansem. II Rejowskie „Na groby” w farze rymanowskiej, Sprawozdanie Dyrekcji c.k. gimnazjum VIII we Lwowie za rok szkolny 1913, Lw. 1913 s. 6–10; Hist. dyplomacji pol., II 15; Kaniewska I., Małopolska reprezentacja sejmowa za czasów Zygmunta Augusta 1548–1572, W.–Kr. 1974, tabl. nr 13; Kolankowski L., Posłowie sejmów Zygmunta Augusta 1548–1572, „Reform. w Pol.” R. 5: 1928; Michalak J., Rymanów Zdrój i okolice, Rzeszów 1979 s. 15; Polska służba dyplomatyczna XVI–XVIII w., W. 1966; Spieralski Z., Awantury mołdawskie, W. 1967 s. 137; – Acta Hist., XI; Akta grodz. i ziem., X, XX, XXIV; Arch. Zamoyskiego I, II; Bielski, Kronika, s. 1442; Cod. Regni Pol. et M. Duc. Lit., IV 392; Katalog dokumentów tureckich. Oprac. Z. Abrahamowicz, W. 1959 s. 217–19; Matricularum summ., V 9910, 10353, 10831; Orzelski, Bezkrólewia ksiąg ośmioro; Źródła Dziej., IV, IX; – B. Czart.: rkp. 612 k. 269, 279.
Irena Kaniewska