Sołdraczyński Ignacy Zdobysław (1820–1894), ziemianin, publicysta rolniczy. Ur. w rodzinie ziemiańskiej na Podolu. W l. 1832–9 uczył się S. w gimnazjum w Tarnopolu. W l. 1842–4 studiował w Politechn. Wiedeńskiej. Od r. 1843 należał do Tow. Agronomicznego w Wiedniu, a od r. 1846 do Galicyjskiego Tow. Gospodarczego. Dla zapoznania się z gospodarką rolną odbył kilka podróży do Niemiec (m.in. w Erfurcie zwiedzał zakłady ogrodnicze). Z końcem l. czterdziestych wszedł w posiadanie dóbr Jabłonki (gdzie zamieszkał), i Kołonice pod Baligrodem (pow. liski); w 2. poł. l. sześćdziesiątych majątek S-ego liczył 6 500 morgów, z czego 4 tys. morgów zajmowały lasy.
Poza zajęciami gospodarskimi, interesowała S-ego ekonomia rolnicza i jej praktyczne zastosowanie. Pierwodruki jego prac na te tematy ukazywały się od r. 1866 w „Dzienniku Rolniczym”, a następnie były zazwyczaj publikowane w osobnych wydaniach. Upowszechniał w nich tezę, że gospodarstwo wiejskie to «najpierwsze, najważniejsze i najzacniejsze z zatrudnień realnych» i «podpora egzystencji narodowej», zachęcał do podnoszenia poziomu wykształcenia rolniczego ziemian, apelował o budowanie dróg i zakładanie szkółek o profilu gospodarczym dla ludu. W r. 1866 opublikował w Krakowie: Gospodarstwo rolnicze w górach ziemi sanockiej, O ekonomii rolniczej oraz Pokłosie dla gór ziemi sanockiej (wcześniej: „Dzien. Roln.” 1866 nr 19–24), zaś w r. 1867 – Gospodarstwo wiejskie i przemysł w górach ziemi sanockiej (Lw., wcześniej: „Dzien. Roln.” 1866 nr 1–12), które zadedykował Agenorowi Gołuchowskiemu, i Rzecz o ziemi naszej (Kr. 1867, Wyd. 2, 1868; fragmenty w: „Dzien. Roln.” 1867 nr 1–4, 8–12, 14–20), zadedykowane z kolei Józefowi Supińskiemu. Tego ostatniego uważał za swojego mistrza i przyjaciela. Do niego też zwrócił się w związku z przygotowywaną książką, z pytaniami, na które Supiński odpowiedział w rozprawce pt. „Kilka szczegółów treści społecznej rozebranych w listach poufnych…” (Lw. 1867). Najambitniej zakrojona praca S-ego pt. Wskazówki dla gospodarstwa wiejskiego (Kr. 1869–70 t. 1 cz. 1–2; wcześniej w: „Dzien. Roln.” 1868 nr 21–24, 1869 nr 1; zapowiedziany t. 2 nie ukazał się), w której, opierając się na dorobku najwybitniejszych ówczesnych ekonomistów, wyjaśniał korzyści wynikające z modernizacji gospodarstwa wiejskiego doczekała się przychylnej recenzji Augusta Lubomęskiego w „Ziemianinie” (cz. 1 – 1869 nr 24, cz. 2 – 1870 nr 14).
Od r. 1868 działał S. w krakowskim Tow. Gospodarczo-Rolniczym (TGR). Jako «literat w zawodzie gospodarstwa krajowego» został w r. 1869 członkiem korespondencyjnym, a w r.n. – czynnym Tow. Naukowego Krakowskiego. Należał też do Galicyjskiego Tow. Kredytowego Ziemskiego. Po zamknięciu w r. 1869 „Tygodnika Rolniczo-Przemysłowego” TGR zaproponowało S-emu objęcie na dwa lata (1870–1) funkcji redaktora swego organu – „Przewodnika Ekonomicznego”, poświęconego sprawom rolnictwa, przemysłu, handlu i ubezpieczeń. Był nie tylko redaktorem odpowiedzialnym, ale też wydawcą i nakładcą tygodnika oraz autorem większości niesygnowanych artykułów. Pismo okazało się niedochodowe i upadło (1871). S. współpracował też z warszawskim „Ekonomistą”. W r. 1872 jego kandydatura na członka Oddziału Hist.-Filoz. AU została odrzucona. Po nieudanym przedsięwzięciu wydawniczym poświęcił się wyłącznie gospodarstwu. Sprowadzał z Niemiec nowe gatunki roślin uprawnych, jako jeden z nielicznych ziemian w sanockiem urządził gospodarstwo mleczne. Rocznie uzyskiwał ok. 32 tys. litrów mleka, z czego większość zużywał ma wyrób masła i sera. Od r. 1874 zaczął wysyłać masło do Berlina (w r. 1885 przeszło 1 tys. kg). Był fundatorem szpitala powiatowego w Lisku. Zmarł 7 X 1894 w Jabłonkach i pochowany został «w drogiej mu sanockiej ziemi».
S. był żonaty z Franciszką z Bogdanowiczów. Miał z nią syna Tadeusza (1845 – 20 IX 1921), uczestnika powstania styczniowego, członka wydz. liskiego Galicyjskiego Tow. Kredytowego Ziemskiego i Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego. Przez nieudaną transakcję sprzedaży znacznej części lasów jabłonkowskich w r. 1899 znacznie nadwerężył on wartość majątku. Przekazał go następnie córce, Marii, zamężnej za Ignacym Skarbkiem, i osiadł we Lwowie. Uprawiał amatorsko malarstwo; obraz jego pędzla z r. 1910, przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem i św. Janem, zachował się w kościele paraf. w Baligrodzie. Zmarł we Lwowie i pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim.
Estreicher w. XIX; Bibliogr. pol. myśli ekon.; Enc. Org., XIII; Encyklopedia Rolnicza, W. 1890 I (bibliogr. prac S-ego); Słown. Geogr. (Jabłonki, Kołonice); Lewak–Więckowska, Zbiory B. Rap. Katalog (jako Sołobraczyński); – Brzozowski S., Studia techniczne Polaków w Wiedniu do Wiosny Ludów, w: Studia i Mater. do Dziejów Nauki Pol., W. 1978, S. D., z. 9 s. 36, 63; Lippoman J. A., Pamiętnik Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego za czas od r. 1845 do r. 1895, Kr. 1898 s. 106–7; Ostrożyński W., Galicyjskie Towarzystwo Kredytowe Ziemskie, Lw. 1892; Pruski W., Hodowla zwierząt gospodarskich w Galicji w latach 1772–1918, Wr. 1975 II; – Rosco-Bogdanowicz M., Wspomnienia, Kr. 1959 I; Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w Królestwie Galicjii…, Lw. 1868 s. 70–1, 90–1; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1868, 1870–8, 1881; – „Ziemianin. Tygodnik przemysłowo-rolniczy” (P.) 1896 nr 24, 1870 nr 14; – Nekrologi S-ego z r. 1894: „Czas” nr 232, „Gaz. Roln.” nr 43, „Nowa Reforma” nr 232, „Tyg. Ilustr.” cz. 2 s. 255; – Arch. Nauk. PAU i PAN w Kr.: Arch. TNK (jako Szołdraczyński); B. Jag.: rkp. 5755 t. 2 k. 468–471; – Mater. Red. PSB: Kopia zapisu metrykalnego dot. śmierci S-ego z Urzędu Gminy w Baligrodzie; – Bibliogr. dot. Tadeusza Sołdraczyńskiego: Katalog zabytków sztuki w Pol., I z. 2; – Leniek, Książka pamiątkowa Gimn. Św. Anny; – Skarbek-Sokołowska A., Czas udręki i czas radości. Wspomnienia, Wr. 1977; – „Kur. Lwow.” 1921 nr 224 (nekrolog).
Elżbieta Orman-Michta i Maria Strutyńska
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.