Cetner Ignacy, h. Przerowa (1724 lub 1725–1809) wojewoda bełski, był synem Antoniego, star. korytnickiego, i Anny z Krasickich, a bratem ciotecznym Ignacego Krasickiego. Już w r. 1740 otrzymał porucznikostwo w regimencie infanterii Michała Radziwiłła; był wybierany posłem na sejmy z ziemi halickiej w latach 1756, 1758, z województwa ruskiego 1760, znów z ziemi halickiej 1761, ale w izbie nie przemawiał. Nie wiadomo, za jakie zasługi, otrzymał on od Henryka Brühla obozieństwo koronne (po Wielhorskim, 30 I 1762), order orła białego (3 VIII 1762), wreszcie województwo bełskie (20 III 1763) po sławnym z rozumu i intryg Antonim Potockim. Mieszkał w Krakowcu o kilka mil od Lwowa, gdzie z zamiłowaniem własnoręcznie uprawiał ogrody, zresztą bez zmysłu gospodarczego, bo oficjaliści okradali potulnego i rozrzutnego wojewodę niemiłosiernie, na co on ze łzami skarżył się poecie Fr. Karpińskiemu. Z żoną Ludwiką z Potockich, wojewodzianką poznańską, nie mógł sobie dać rady, więc zostawiał jej wolną rękę w polityce. Sam skończony oportunista, od początku bezkrólewia trzymał z Czartoryskimi i podpisał ich zbiorowe pismo do dworów wiedeńskiego i wersalskiego (IV 1764), głosował za stolnikiem Poniatowskim na czele bełżan, a na sejmie koronacyjnym wniósł projekt ustawy o tytule książęcym dla Poniatowskich. Figurował za to w komisji skarbowej koronnej i podpisał jej rachunki (1766). W pół roku potem kładł podpis pod konfederacją radomską (23 VI 1767), by wejść do delegacji traktatowej – i znów podpisać jej szkodliwe i niepopularne uchwały. Zaraz zresztą uzyskał pozwolenie na wojaż i po wybuchu konfederacji barskiej ulotnił się za węgierski kordon. Nie mogąc się doczekać końca zamieszek, przyjechał na r. 1770–1 do Gdańska. Tymczasem żona jego, namiętna fakcjantka i rzędziocha, kopała dołki pod Generalnością, wspierając kabały Wessla i Mniszcha przeciw biskupowi Krasińskiemu i opiekując się różnymi warchołami. Od końca r. 1772 jest C. poddanym cesarskim, od 1775 c. k. radcą tajnym, od 20 III 1782 hrabią i członkiem stanu magnatów, w r. 1783 marszałkiem w. kor. Galicji i Lodomerii. Aby się utrzymać na magnackim poziomie, zaopatruje biurokrację galicyjską w krzewy i zioła, wydaje szlachcie do spółki z dawnymi przyjaciółmi (J. Ossolińskim, Potockimi i i.) zaświadczenia heraldyczne, wchodzi w transakcje solne z Józefem II. Z Polską niezupełnie się rozstał, bo miał w niej jeszcze prócz tytułu wojewody starostwo rożnowskie w Kijowszczyźnie. Nie mogąc wybrnąć z długów, mimo dewastacji lasów Potocczyzny, przypomniał sobie o królu Stanisławie, polecił mu do trybunału brata, ręcząc, że będzie tam »sługą sług« królewskich, wreszcie jako »najnieszczęśliwszy obywatel Galicji« uzyskał pozwolenie na cesję województwa bełskiego, wprawdzie nie Mierowi, za którym prosił, ale M. Borchowi. »Uczciwszy uszy, był to kiedyś cetnar, teraz i funta nie waży«, powiedziała o nim pani Kossakowska. Zaproszono go jednak do owej trzydziestki notabli, która w kwietniu 1790 r. została wyznaczona przez związkowców galicyjskich celem przedłożenia Leopoldowi II statutu samorządowego. Ustawę majową przyjął C. radośnie i chciał zamanifestować swą radość, ale nie miał już na to sposobu.

Córka jedynaczka Anna, ur. 1764, piękna, bogata i starannie wychowana, cztery razy wstępowała w związki małżeńskie, zawsze z członkami najwyższej arystokracji: Józefem Sanguszką, Kazimierzem Nestorem Sapiehą, Kajet. Potockim star. urzędowskim, i Karolem Lotaryńskim d’Elboeuf et Lambesc.

Bartoszewicz w Enc. Org.; Złota Księga XXIV; Roepell, Das Interregnum, Wahl u. Krönung v. St. A. Poniatowski, P. 1892, 80; Kraushar, Ks. Repnin a Polska, I 393; Schnür Pepłowski, Z przeszłości Galicji, Lw. 1895, 25, 27, 97; Diariusze sejmów 1758 (W. 1937), 1761, 1762 (d. s.); Prochaska, Lauda wiszeńskie, AGZ XXIII; Hejnosz W., Lauda halickie, AGZ XXV; Waliszewski K., Listy K. Kossakowskiej, P. 1883; Listy C. do Stan. Augusta, B. Czart. 655, 696, 699, 732, 823.

Władysław Konopczyński

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.