Bobiński Franciszek (ur. 1793), pułkownik W. P., urodził się we wrześniu w Płocku. Wstąpił do wojska w r. 1808 jako dziecko żołnierskie 6. p. p. Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanję 1809 pod Sokolnickim i 1812 pod Dąbrowskim. Nad Berezyną ranny w nogę, dostał się do niewoli rosyjskiej. Wcielony do wojska rosyjskiego jako prosty szeregowiec, został wysłany na Kaukaz, na wojnę z Czerkiesami. Przy tworzeniu Królestwa Polskiego powrócił do kraju i został przydzielony do bataljonu wzorowego (późniejszego grenadjerów gwardji). W r. 1817 mianowany oficerem, został przeniesiony do 1. p. strzelców pieszych, gdzie go zastało powstanie i wojna 1830–31. Brał udział we wszystkich walkach pułku, stopniowo awansując. Jako kapitan, dowodząc bataljonem, odznaczył się pod Wawrem 19 II 1831; później nad Liwem, pod Ostrołęką i przy obronie Warszawy. Odznaczony krzyżem kawalerskim Virtuti militari, doszedł do stopnia podpułkownika, a 1 VIII 1831 objął dowództwo pułku. Pod Rybińskim przekroczył granicę pruską pod Brodnicą, dowodząc 1. dywizją piechoty. Podczas przemarszu przez Prusy gorliwie opiekował się żołnierzami. Przybywszy do Francji, należał do zakładu emigracyjnego w Besançon, gdzie był jednym z wybitniejszych członków Rady. Wciągnięty do partyzantki Zaliwskiego, przeznaczony na dowódcę w gubernji wołyńskiej, udał się do Galicji na wiosnę 1833. Po odwołaniu partyzantki pozostał w Galicji, pracując nad organizowaniem ruchu niepodległościowego. Był jednym z założycieli Związku Węglarskiego oraz członkiem Zboru Głównego Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Po aresztowaniu Zaliwskiego i innych nie ustawał w usiłowaniach, kryjąc się w Karpatach. W lecie 1834 schronił się do Rzpltej Krakowskiej, ale po rychłem zajęciu Krakowa, przekradłszy się znowu przez Galicję, wrócił do Francji, gdzie z Bohdanem Zaleskim osiadł w Molsheim (dep. Bas-Rhin). Należał do Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Około 1840 r. zamieszkał w Hericy pod Fontainebleau, później w Paryżu. W r. 1848 opuścił Paryż przybył do Krakowa, gdzie został członkiem Komitetu Narodowego Krakowskiego i brał czynny udział w wypadkach 26 kwietnia. Następnie osiadł na wsi i dożył pięćdziesięcioletniego jubileuszu powstania. Dokładna data śmierci niewiadoma (1881 r.?).
Wieniec pamiątkowy rocznicy powstania, Raperswil, 1881, 304; Krosnowski A., Almanach historique, Paris 1837, I 23 i 1846, 26; Gembarzewski Br., Wojsko Polskie 1815–1830, Lista imienna oficerów; tenże, Rodowody pułków polskich, W. 1927, 75; Barzykowski St., Historja powstania, P. 1883; Gadon L., Emigracja, Kr. 1902, I–III; Zalewski L., Z dziejów partyzantki r. 1833, Lublin 1934; Borkowski K., Pamiętnik historyczny o wyprawie partyzanckiej w r. 1833, Lipsk 1863, 27, 84; Krajewski J., Tajne związki w Galicji, Lw. 1903, 45; Zienkowicz L.. Polska w r. 1848, Wizerunki polityczne, Lipsk 1865, IV 200; (Meciszewski H.), Die Krakauer Vorfälle am 26 April 1848, Wien 1848. 15; Gollenhofer J.: Rewolucja Krakowska, 1848. Bibl. Krak. 38, Kr. 1908, 47; – Arch. Rapp. 163, 1212, 1227, 1265, 1896, II; Rkp. Centralnej Bibljoteki Wojskowej w W-wie i Arch. Batignols. 2390, tejże przynależności.
Zygmunt Mann