Krąkowski Edward Julian Konstanty (1870–1921), inżynier elektryk. Był synem Władysława, ziemianina, i Eufemii Witkowskiej; ur. 12 XII W Żarkach w pow. będzińskim. Ukończył ok. r. 1890 państwowe gimnazjum realne w Warszawie, a następnie w r. 1896 szkołę inżynierską w Köthen (okręg Halle), gdzie działał w polskich organizacjach studenckich. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera elektryka pracował w fabrykach firmy Siemens-Halske w Berlinie, zaznajamiając się w szczególności z teletechniką. Po powrocie do kraju objął posadę akwizytora i projektanta w zakresie teletechniki i elektromedycyny w oddziale warszawskim firmy Siemens. Zajmował się także pracą społeczną i naukową. Wchodził m. in. w skład warszawskiego zespołu opracowującego dział słownictwa elektrycznego w związku z. potrzebą opracowania na nowo całego ówczesnego słownictwa technicznego do wydawanego w l. 1905–7 podręcznika inżynierskiego, pt. „Technik”, i był współautorem działu „Elektrotechnika” w drugim tomie tego dzieła (1908). W r. 1918 należał do Centralnej Komisji Słownictwa Elektrycznego. Założył ok. r. 1910 własne biuro elektrotechniczne, które zajmowało się zakładaniem i konserwacją instalacji elektrycznych i udzielało porad technicznych. K. konstruował różne aparaty elektromedyczne, z których jeden na wystawie «Światło, ruch i ciepło» nagrodzony był srebrnym medalem. W r. 1913 ogłosił drukiem podręcznik pt. Prądy galwaniczny i faradyczny w elektrolecznictwie.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej w r.1914 K. zaciągnął się do utworzonego w jesieni t. r. przez Witolda Gorczyńskiego tzw. Legionu Puławskiego walczącego przy armii rosyjskiej, widząc w nim zawiązek przyszłej polskiej siły zbrojnej. Po ukończeniu Szkoły Chorążych w Oranienbaumie koło Piotrogrodu (1915) i Oficerskiej Szkoły Elektrotechnicznej w Piotrogrodzie (1916), znalazł się w armii rosyjskiej na Kaukazie, następnie w grudniu 1917 r. wstąpił do III, w r. 1918 do II Korpusu Wojsk Polskich. Po powrocie do Warszawy wstąpił w listopadzie t. r. do wojsk łączności. W wojsku polskim prowadził wyszkolenie techniczne w zakresie łączności i wydał kilka regulaminów i podręczników, np. Akumulatory (W. 1920), podręcznik traktujący szczególnie o stosowanych w wojsku akumulatorach elektrycznych typu Edisona i Jungnera, oraz Polowe łącznice telefoniczne (W. 1920). W stopniu kapitana był dowódcą Centralnej Stacji Radiotelegraficznej «War». Poza pracami z zakresu swojej specjalności ogłosił jeszcze pracę pt. Samoloty balonowe i płatowe (Z. 1, W. 1915). W r. 1919 K. uczestniczył w I Zjeździe Elektrotechników Polskich w Warszawie, na którym założono Stowarzyszenie Elektrotechników Polskich.
Żonaty z Izabellą Drwęcką, miał synów: Mieczysława i Władysława, oraz córkę Janinę. K. był odznaczony Krzyżem Walecznych. Był członkiem Stowarzyszenia Techników w Warszawie. Zmarł 15 XII 1921 r.; pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Boniecki; Lista członków Stowarzyszenia Techników w Warszawie, 1913 s. 36, 1914 s. 36; – Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, s. 33, 224; Kalendarz informacyjno-encyklopedyczny, W. 1915 s. 585; Technik, Oprac. zbiorowe, W. 1908 II s. VII; – „Przegl. Elektrotechn.” 1919 nr 1, 1922 nr 1, 3 s. 39: – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne K-ego; – Informacje Stefana Zygadły.
Jerzy Kubiatowski