Pepłowski Bohdan (1898–1948), literat. Ur. 8 VIII we wsi Maleszowa (w Kieleckiem), był wnukiem Adolfa (zob.), synem warszawskiego adwokata Wacława i nauczycielki szkół średnich Ireny z domu Fritsche (1877–1939), autorki adaptacji utworów autorów francuskich dla użytku szkolnego, córki Gustawa Fritsche (zob.). Uczęszczał do Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie, potem do szkół średnich w Kaliszu, Łodzi oraz do Gimnazjum Męskiego w Pabianicach, gdzie w r. 1918 uzyskał maturę. W l. 1918–19 brał udział w walkach polsko-ukraińskich, następnie został odkomenderowany do szkoły podchorążych w Poznaniu, którą ukończył w r. 1921. W l. 1921–3 studiował prawo na UJ i w Uniw. Warsz., studiów tych nie ukończył. Był następnie urzędnikiem w Min. Sprawiedliwości, Skarbu, w Loterii Państowej i in. instytucjach. W r. 1935 zrezygnował z pracy urzędniczej i zajął się wyłącznie twórczością literacką. Już wcześniej był autorem wierszy m. in. o tematyce pacyfistycznej, w latach trzydziestych napisał kilka opowiadań, które drukowała „Polska Zbrojna”, powieść awanturniczą Droga z Chin („Ilustracja Polska Wielkopolska” 1937–8), inspiracji «Reduty» zawdzięczały powstanie wystawione przez tenże zespół sztuki dla dzieci Cud na Powiślu (wystawiona 1936, grana w t. r. także w Łodzi i Poznaniu, druk. W. 1935) oraz Boże Narodzenie (wystawiona 1939). Nadto dokonał scenicznej przeróbki powieści G. K. Chestertona „Napoleon z Notting Hill” i „Konrada Wallenroda” A. Mickiewicza (zrekonstruowana przez autora w r. 1945 została wystawiona w Łodzi 1966), był również autorem scenariuszy do nie ukończonych ostatecznie z powodu wybuchu wojny filmów „Inżynier Szeruda” (wg powieści G. Morcinka) oraz „Hania” (wg opowiadania H. Sienkiewicza).
Podczas okupacji P. mieszkał nadal w Warszawie i przebywał, chory na gruźlicę płuc, w sanatoriach w Otwocku i Rudce. W l. 1943–4 opracował sceniariusz filmowy Westerplatte. Po powstaniu leczył się w szpitalu w Proszowicach, a następnie w sanatorium w Otwocku. W r. 1946 wystawił dwie sztuki, należące również do repertuaru popularnego, a mówiące o wydarzeniach z niedawnej przeszłości: życie i atmosferę warszawskiej ulicy pod okupacją i w okresie powstania przedstawił reportaż sceniczny w 3 aktach Droga do świtu, który stał się najpopularniejszym utworem P-ego (wystawiony w Kr. i w W., Wyd. 1. W. 1947, Wyd. 2. 1948); walkę podziemia z okupantem miała za temat sztuka w 3 aktach Wyrok, wystawiona z dużym powodzeniem w Gdyni, obiegła kilka scen prowincjonalnych. W r. 1947 ukazała się napisana jeszcze przed wojną obyczajowa powieść P-ego Całun (W.) o akcji osadzonej w międzywojennym dwudziestoleciu w środowisku polskiej inteligencji i sfer przemysłowych; krytyka przyjęła ją życzliwie. W r. 1946 P. został członkiem rzeczywistym Związku Zawodowego Literatów Polskich. Zmarł w Otwocku 29 II 1948. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Małżeństwo P-ego (1931) z Walentyną z Rokossowskich było bezdzietne. Rękopisy nieopublikowanych prac literackich P-ego (m. in. «żartu scenicznego» Talizman) i inne materiały znajdują się w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie.
Fot. w zbiorach red. PSB; – Bibliogr. dramatu pol., II–III; Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1946–51, 1959; – Eustachiewicz L., Dramaturgia polska w latach 1945–1947, W. 1979; Gomulicki J. W., „Droga do świtu” i jej autor, w: Pepłowski B., Droga do świtu, Wyd. 2., W. 1948 s. 5–9; Leśnodorski Z., Sprawa najtrudniejsza, „Afisz Starego Teatru” 1946 nr 4 s. 16–19; – Informacje Walentyny Pepłowskiej.
Red.