Audycja Polskiego Radia z 1996 roku, opublikowana na stronie Ninateka.pl.  

Odcinek zawiera fragmenty dwóch archiwalnych nagrań: przeprowadzonej w 1958 roku rozmowy Barbary Czekałowej z Markiem Hłaską – na temat kondycji duchowej młodego pokolenia oraz rozmowy Grażyny Gronczewskiej z matką Marka Hłaski, Marią Hłasko (nagranie z 1981 roku), na temat obiegowej wiedzy o pisarzu, którą on sam w pewnej mierze kreował, wymyślając m.in. proletariackie zawody swoim rodzicom-urzędnikom. Maria Hłasko opowiada również o początkach drogi twórczej syna oraz o jego stosunku do własnych dzieł. Mamy okazję wysłuchać także treści dwóch wzruszających listów Hłaski, które napisał do matki z Paryża, a które datowane są na 5 marca i 6 kwietnia 1958 roku. Czyta je Tadeusz Chudecki.

Marek Hłasko (14 stycznia 1934 roku w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 roku w Wiesbaden) – pisarz-legenda, który dzięki nowatorstwu swej twórczości w okresie odwilży 1956 roku i nonkonformistycznemu sposobowi bycia (nazywano go „polskim Jamesem Deanem”) szybko zyskał status kultowego i stał się symbolem buntu przeciwko władzy i nurtowi socrealistycznemu w literaturze. Dzieciństwo spędził w Warszawie i Wrocławiu. Przerwał naukę w Liceum Techniczno-Teatralnym w Warszawie i rozpoczął w wieku 16 lat pracę jako kierowca ciężarówki. Był też wówczas korespondentem terenowymTrybuny Ludu. Debiutował w 1954 roku socrealistycznym jeszcze w formie i wymowie opowiadaniem Baza Sokołowska. Zostało ono następnie włączone do zrywającego z estetyką socrealizmu, debiutanckiego zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach (1956), który zapewnił mu miano jednego z największych odkryć polskiej kultury lat 50., wiele nagród literackich i ogromną popularność. Młody pisarz został felietonistą Po prostu i przyjęto go do Związku Literatów Polskich. Na podstawie jego opowiadań Aleksander Ford, Wojciech Jerzy Has i Czesław Petelski nakręcili filmy fabularne: Ósmy dzień tygodnia (1958), Pętlę (1957) oraz Bazę ludzi umarłych (1958,według opowiadania Głupcy wierzą w poranek). Kariera Hłaski rozwijała się w niezwykłym tempie do czasu, kiedy w 1958 roku wyjechał do Paryża na zaproszenie Instytutu Literackiego. Przedłużając swój pobyt, został przez krajowe władze uznany za uciekiniera i zdrajcę, nie przedłużono mu paszportu i tym samym zmuszono do ubiegania się o azyl zagranicą. Początkowo pozostał w Paryżu; mieszkał w Maison-Laffitte i pracował dla Kultury Jerzego Giedroycia, cały czas publikując opowiadania. W 1959 roku wyjechał do Izraela, gdzie imał się najróżniejszych prac i napisał m.in. powieści Wszyscy byli odwróceni (1964) oraz Drugie zabicie psa (1965); regularnie zmieniał miejsca pobytu, by w 1966 roku trafić do Hollywood, z nadzieją współpracy scenopisarskiej przy filmie Romana Polańskiego. Ostatecznie projekt został przez Polańskiego zarzucony, a Hłasko ponownie zaczął pracować fizycznie, m.in. jako robotnik. Kiedy jego sytuacja zaczęła się stabilizować – otrzymał pozwolenie na stały pobyt w USA i posypały się kolejne filmowe propozycje – pisarz nieoczekiwanie zmarł w niemieckim Wiesbaden, prawdopodobnie z powodu zmieszania środków nasennych z alkoholem.

Finezje literackie to cykl audycji Polskiego Radia, poświęcony znanym przedstawicielom świata literatury oraz zjawiskom literackim. W poszczególnych odcinkach poznajemy znakomitych twórców,  słuchając fragmentów utworów, niekiedy w ich własnym wykonaniu, oraz przez wypowiedzi bliskich im osób, komentarze krytyków i historyków. Ten cykl Finezji poświęcony został twórczości Marka Hłaski. 

ilustracja: Zbigniew Kresowaty, Marek Hłasko, Wikimedia Commons