W okresie carskim w rejonie Bobrujska Rosjanie formowali polskie jednostki do walki na Froncie Zachodnim.  W okresie rewolucyjnym na bazie tych oddziałów utworzono I Korpus Polski, pod dowództwem gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. 3 lutego I Korpus zajął twierdzę, która stała się stolicą tzw. Rzeczypospolitej Bobrujskiej,  kotrolowanej przez Polaków strefy między Mohylewem, Słuckiem i Żłobinem. Przez dwa miesiące w okolicach twierdzy trwały ciężkie walki z bolszewikami, którzy domagali się przejścia korpusu na stronę nowych władz, zaprzestania ochrony polskich dworów i wprowadzenia w korpusie nowych rewolucyjnych porządków.  Były to jedne z pierwszych walk polskiego żołnierza z sowietami. Korups Dobora-Muśnickiego już po odejściu z niego skapotwanych przez bolszewików żołnierzy liczył wciąż 12 tys. żołnierzy.  W maju niemieckie dowództwo zmusiło jednak Dowbora-Muśnickiego do rozformowania jednostki i ewakucji żołnierzy do Królestwa Polskiego.

Po przewrocie bolszewickim w Rosji formowały się jeszcze dwa inne korpusy polskie.  II Korpus pod dowództwem gen. Sylwestra Stankiewicza powstał na froncie rumuńskim w Besarabii i na Bukowinie. Liczył  w tym okresie ok. 4 tys. żołnierzy. III Korpus dowodzony przez gen. Eugeniusza Michaelisa powstał w rejonie Winnicy na Ukrainie i liczył ok. 2 tys. żołnierzy.

(Na zdjęciu: defilada I Korpusu Polskiego w Bobrujsku z okazji święta 3 maja w 1918 r.)