Szczytt-Niemirowicz (Niemirowicz-Szczytt) Krzysztof (1893–1940), oficer Wojska Polskiego, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 29 XI w Kożangródku, był synem Mścisława (Iścisława) (1861 – ok. 1926), właściciela Kożangródka (pow. piński), i Aleksandry z Mogilnickich. Miał brata Kazimierza (1901–1940), lekarza neurologa, psychiatrę, ppor. WP, zamordowanego przez NKWD w Katyniu.
S.-N. uczył się w gimnazjum w Brześciu Lit. Od r. 1911 studiował na kierunku matematyczo-przyrodniczym Wydz. Przyrodniczego Uniw. Petersburskiego. Działał w organizacjach konspiracyjnych: od r. 1913 w Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, a od r.n. także w Centralnym Komitecie Młodzieży Polskiej. Jesienią 1915 został wybrany do zarządu Kuchni Studenckiej w Petersburgu. Po ukończeniu studiów wstąpił pod koniec czerwca 1917 do Konstantynowskiej Szkoły Artyleryjskiej. Po wybuchu rewolucji sowieckiej został 1 XII t.r. członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego («Naczpol»), był krótko więziony i musiał się ukrywać. Pod zmienionym nazwiskiem leczył do 10 IV 1918 zwichniętą nogę w klinice ortopedycznej G. I. Turnera w Petersburgu. W poł. maja t.r. przedarł się do Kożanogródka, a w październiku do Warszawy, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości S.-N. wstąpił 11 XI 1918 do WP i został kanonierem w dyonie artylerii w warszawskiej Cytadeli. Dn. 24 XII t.r. przydzielono go jako ogniomistrza do marszowej 4. baterii 7. p. artyl. polowej; uczestniczył z tą jednostką w walkach pozycyjnych pod Lwowem. Po powołaniu w czerwcu 1919 2. p. artyl. polowej Legionów został przydzielony jako pomocnik doradcy technicznego (od 3 XI 1919 pomocnik instruktora i tłumacz, od 9 I 1920 adiutant) do dowództwa 2. dyonu. Dn. 7 VIII 1919 mianowano go podporucznikiem. W czasie wojny polsko-sowieckiej 1920 r. walczył w maju nad Berezyną, następnie pod Borysowem. Dn. 10 XII t.r. został przeniesiony jako adiutant sztabowy do dowództwa 2. Brygady Artylerii Legionów, a 10 I 1921 do Centrum Wyszkolenia Artylerii II Armii w Różanymstoku (pow. sokólski) na stanowisko tłumacza. Dn. 1 IX t.r. przydzielono go jako młodszego oficera do 9. baterii 3. dyonu 2. p. artyl. polowej Legionów; od 10 X do 1 XI był oficerem sztabowym w tym pułku. Dn. 15 II 1922 został przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 VI 1919.
Po śmierci w r. 1924 bezdzietnego stryja Kazimierza S.-N. odziedziczył po nim majątek Dworzec (pow. łuniniecki), później administrował też majątkiem brata Kożangródkiem. W l. 1926–31 był członkiem wydz. powiatowego w Łunińcu. Od r. 1933 pracował jako inspektor w Min. Rolnictwa i Reform Rolnych. W l. 1934–7 był naczelnikiem Wydz. Produkcji Roślinnej i zastępcą dyrektora Izby Rolniczej w Wilnie. Działał w Kresowym Związku Ziemian, jako zastępca członka w jego Zarządzie Głównym i delegat w Oddz. Łuniniec. Należał też do Tow. Kredytowego Ziemskiego.
W r. 1938 w wyborach do Sejmu RP otrzymał S.-N. mandat z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego w okręgu nr 55 (pow. piński, łuniniecki, stoliński). W Sejmie był sekretarzem komisji spraw zagranicznych. Sygnował interpelację posłów Obozu Zjednoczenia Narodowego z 21 XII t.r. do premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego w sprawie sposobów przeprowadzenia masowej emigracji Żydów. Dn. 21 II 1939 uczestniczył w dyskusji nad preliminarzami budżetowymi Min. Rolnictwa i Reform Rolnych na l. 1939–40, poruszając kwestię melioracji gruntów. Jako sprawozdawca komisji spraw zagranicznych prezentował 16 V 1939 jej stanowisko w sprawie statusu prawnego przedstawicielstwa handlowego ZSRR w Polsce.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i zajęciu wschodnich terenów RP przez ZSRR został S.-N. pod koniec września 1939 aresztowany w majątku Dworzec i osadzony w więzieniu w Łunińcu. Tam zmarł 31 I 1940 (data ustalona w toku postępowania sądowego). Miejsce pochówku nie jest znane. Był odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Odznaką Honorową «Orlęta».
S.-N. nie założył rodziny.
Gliński, Słown. lek. i farmac., (dot. brata S-a, Kazimierza); Jasiewicz, Lista strat; Kto był kim w Drugiej RP?; Żychliński, IV (dot. rodziny); –Aftanazy, Dzieje rezydencji, II; – Rocznik oficerski 1923, W. 1923; toż za r. 1924, W. 1924; Rybka A., Stepan K., Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kr. 2003; Spraw. stenogr. Sejmu 1922–39; Tomaszewski J., Rząd Rzeczypospolitej Polskiej wobec emigracji Żydów, „Biul. ŻIH” 1994/5 nr 172–4 s. 104; – Informacje Agnieszki Jaskuły z CAW i Michała Szczytta-Niemirowicza z W.
Mariusz Ryńca