Pogorzelski Eugeniusz Bronisław (1867–1934), generał dywizji Wojska Polskiego. Ur. 13 I w Sannikach, pow. gostyński, był synem Aleksandra i Wiktorii z Golędzinowskich. Po ukończeniu 6 klas gimnazjum w Warszawie wstąpił w r. 1886 jako wolontariusz do wojska rosyjskiego i służył w 4 p. strzelców. W l. 1888–90 uczęszczał do szkoły wojskowej w Wilnie, po której ukończeniu został mianowany podporucznikiem. Do stopnia porucznika awansował w r. 1895, a kapitana w r. 1900. Funkcję adiutanta batalionu, a następnie referenta sądu i inspektora koni w 4 p. strzelców pełnił do r. 1904. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w l. 1904–5. Do stopnia majora awansował w r. 1905. W t.r. został dowódcą kompanii 4 p. strzelców, a w r. 1914 dowódcą batalionu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej batalionem tym dowodził w bitwie pod Łodzią i w walkach na froncie dźwińskim. Do stopnia podpułkownika awansował w r. 1915, a do stopnia pułkownika w r. 1916. Dowódcą 716 p. piechoty został w marcu 1917, a w maju t.r. dowódcą 51 p. piechoty. Pułkami tymi dowodził w walkach na froncie rumuńskim. W dn. 30 XII 1917 objął dowództwo 8 polskiej dywizji strzelców, formującej się przy 6 armii rosyjskiej. Po jej likwidacji został dowódcą 5 polskiego zapasowego pułku w Kiszyniowie. W dn. 1 IV 1918 pułk wszedł w skład II Polskiego Korpusu na Ukrainie, a P. objął stanowisko oficera sztabowego w 4 dywizji strzelców. W bitwie pod Kaniowem 11 V 1918 dostał się do niewoli niemieckiej, z której 13 XI t. r. został zwolniony.
Do Wojska Polskiego P. wstąpił 15 XI 1918 i został odkomenderowany do Brześcia nad Bugiem dla sformowania Brygady Kresowej, nad którą objął dowództwo. Po jej rozformowaniu, 18 II 1919 został zastępcą dowódcy Okręgu Wojskowego Częstochowa, a następnie dowódcą Okręgu Wojskowego Kielce. Od 15 V 1919 do końca wojny polsko-radzieckiej przebywał na froncie i dowodził XIV brygadą piechoty. Po wojnie zajmował stanowisko dowódcy 7 dyw. piechoty. Do stopnia gen. brygady awansował w r. 1920. W r. 1921 ukończył dwumiesięczny kurs informacyjny dla wyższych dowódców oraz kurs jednomiesięczny dla dowódców dywizji w Warszawie. W dn. 20 I 1923 został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu nr I, a 23 III t. r. dowódcą tegoż Korpusu. Od 30 VIII 1923 był pierwszym zastępcą szefa administracji armii. Dn. 1 II 1924 objął stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu nr IV. W t. r. awansował do stopnia generała dywizji. W dn. 24 VI 1924 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Józef Piłsudski w opiniach o generałach z grudnia 1922 zaliczył P-ego do grupy generałów «… przeciętnej zupełnie miary…». W stan spoczynku P. został przeniesiony z dn. 30 IV 1927. Zmarł 18 III 1934 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Był odznaczony: Orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, Wielkim Krzyżem Orderu «Korona Rumunii» oraz odznaczeniami rosyjskimi.
P. był żonaty (żona z domu Puchalska), miał syna Wiktora (ur. 20 XII 1899).
Enc. Wojsk.; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 331; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – „Polska Zbrojna” 1934 nr 78; – CAW: Akta personalne P–8145.
Mieczysław Cieplewicz