Mięsowicz Erwin (1875–1914), lekarz chorób wewnętrznych, profesor UJ. Ur. 11 IX w mieście Turka nad Stryjem, był synem starosty turczańskiego Józefa i Aurelii Gottscher. Uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, Kołomyi i Krakowie, gdzie w r. 1893 zdał z wyróżnieniem egzamin dojrzałości. Studiował na Wydziale Lekarskim UJ, tytuł doktora wszech nauk lekarskich otrzymał w r. 1899. Po odbyciu służby wojskowej pracował początkowo jako elew, a następnie jako trzeci bezpłatny asystent Kliniki Lekarskiej UJ prof. Edwarda Korczyńskiego (zm. 1905). W r. 1904 uzyskał M. stanowisko drugiego płatnego asystenta. W okresie ferii uniwersyteckich pracował jako hospitant w Szpitalu Św. Łazarza na oddziałach: chorób wewnętrznych, chirurgii, ginekologii oraz w zakładach: bakteriologii i histologii patologicznej. Zajmował się głównie patologią i terapią szczegółową chorób wewnętrznych. Na podstawie rozprawy pt. Działanie śródżylnych wstrzykiwań adrenaliny na narządy wewnętrzne królika („Rozpr. AU Wydz. Mat.-Przyr.”, Kr. 1906 VI B 31) uzyskał w r. 1907 veniam legendi z tytułem docenta prywatnego. M. wykładał internę. W r. 1911 mianowany został profesorem tytularnym medycyny wewnętrznej.
M. należał do grona wybitnych internistów szkoły klinicznej W. Jaworskiego, powstałej jako pierwsza w Polsce za czasów jego poprzednika E. Korczyńskiego. Dorobek naukowy M-a obejmuje kilkanaście prac opublikowanych w polskich czasopismach lekarskich wydawanych w Krakowie i Warszawie. Rozprawa M-a Działanie śródżylnych wstrzykiwać adrenaliny na narządy wewnętrzne królika zapoczątkowała szereg prac doświadczalnych i klinicznych nad mechanizmem działania oraz wynikami stosowania nowych leków w leczeniu chorób naczyń, układu krążenia, krwi, tarczycy. Wspólnie z W. Jaworskim zwracał uwagę w jednym z artykułów na ujemne skutki masowego napływu leków niesprawdzonych, często niewłaściwie produkowanych w fabrykach lub aptekach. Zajmował się rozwojem diagnostyki, omawiał jej zdobycze w dziale chorób wewnętrznych. Klinika Lekarska UJ, w której M. pracował, miała na tym polu ustalone tradycje. W kilku pracach przedstawił M. ciekawe, z klinicznego punktu widzenia, pojedyncze przypadki chorobowe. W pracy pt. O krzywicy późnej („Przegl. Lek.” R. 47: 1908 z. 20–1 s. 271, 287) M. szczegółowo i obszernie przedstawił obraz kliniczny choroby i wyniki badań dodatkowych z uwzględnieniem zmian rentgenograficznych w oparciu o własny materiał i dane z piśmiennictwa. Zajmował się także kliniką gruźlicy. Np. w pracy Przypadek mnogich zwężeń jelit na tle gruźliczego zapalenia otrzewnej („Przegl. Lek.” R. 45: 1906 z. 27 s. 497) przedstawił M. prócz objawów choroby sposoby jej leczenia (laparotomia, ośmiokrotne nakłucie z odprowadzeniem płynu z jamy brzusznej). Miał opinię dobrego wykładowcy. Zmarł nagle 2 I 1914 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był żonaty z Teodorą Korczyńską, miał synów: Tadeusza, adwokata w Krakowie (zm. 1969), i Zygmunta, sędziego, który zginął w czasie okupacji. Rękopisy prac M-a znajdują się w posiadaniu rodziny.
Pamiętnik jubileuszowy wydany ku uczczeniu dwudziestopięcioletniej działalności prof. E. Sas Korczyńskiego…, Kr. 1900; Tochowicz L., Skulimowski M., Rozwój nauki i nauczania chorób wewnętrznych w krakowskiej szkole medycznej, w: Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, Kr. 1964 II 205; – „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1934 s. 18; „Gaz. Lek.” 1914 nr 2 s. 50; Kalendarz Krak. J. Czecha, 1917 s. 87; „Mies. Terapeutyczny” 1914 nr 33 s. 1051; „Now. Lek.” 1914 nr 2 s. 95; „Przegl. Lek.” 1914 nr 21 s. 17–18; „Przegl. Piśm. Lek. Pol.” 1904–12; „Zdrowie” 1914 nr 1 s. 79; – Arch. Paraf. Św. Szczepana w Kr.: Liber defunctorum IX 1914 s. 333; Arch. UJ: W. L. II 164, (Klinika Wewn.), S. II 619 (Akta osobowe M-a); – Informacje Erny Mięsowicz.
Eugeniusz Stanisław Olszewski